Toen ik Shame voor het eerst hoorde, was ik niet meteen onder de indruk. Specifiek dit nummer klonk wel heel erg als een band, die ik eind 2008 had leren kennen tijdens een tripje naar New York met mijn lief. In iedere kledingzaak leken ze uit de speakers te schallen: TV On The Radio uit Brooklyn. Hun derde album Dear Science (2008) was nog maar net uit en is voor mij onlosmakelijk verbonden met de straten van Manhattan en de Urban Outfitters. In dat licht niet vreemd, dat TOTR’s muzikale brein David Sitek plaats zou nemen achter de knoppen voor het derde album van Young Fathers.
Dat lag ten tijde van Shame echter nog in het verschiet; de band moest eerst met de opvolger van hun Mercury Music Prize-winnende debuut voor de dag komen. Dat werd White Men Are Black Too (2015). Aanbevolen door het tijdschrift Long Live Vinyl (in een lijst met 150 You Records Need To Discover, waarin ik ook het debuut van Goat uit mijn blog van twee weken geleden aantrof). Shame klinkt als een soort next level TOTR en zou niet hebben misstaan op Dear Science; Sitek zou het zomaar hebben kunnen produceren. De rest van White Men Are Black Too is echter van een geheel andere orde.
Het is mij nog altijd niet gelukt die plaat te doorgronden. Of welke andere plaat van Young Fathers dan ook. Waar is het liedje?, liet een collegablogger zich over de band ontvallen. Niet voor een gat te vangen, die gasten uit Edinburgh. Ongekend, zoveel stijlen als ze verwerken in hun psychedelische trip hop-trip: soul, folk, indierock, Afrikaanse muziek. Recensent Ben Thompson van Mojo Magazine verkeerde in opperste staat van verwarring toen hij zijn recensie schreef: Hebben we hier te maken met gangsta synth-pop, krautrock with a boy band tweak of a motorik One Nation Under A Groove?
De titel van het album verwijst naar een lopende discussie onder sommige muziekcritici: Hoe zwart mogen blanke musici klinken (en vice versa). Vrij naar de Bonzo Dog Band: Can blue men sing the whites? Als in: Waar gaat het over? Voor mij is dit een non-issue en intrigeert Young Fathers vanwege hun vocale chemie: afwisselend zingen, schreeuwen, fluisteren en bezweren de heren. Pure poëzie!
Polemiek wordt daarbij niet geschuwd; hun optreden vorig jaar in het voorprogramma van geestverwanten Massive Attack was een intens voorafje van een niet minder intense hoofdact. Een als performance art vermomde demonstratie tegen al het onrecht in de wereld. De gezamenlijke benefiet-EP Ceasefire moest toen nog verschijnen: naar Young Fathers raak ik voorlopig niet uitgeluisterd.