Heel lang heb ik zitten twijfelen of ik afgelopen weekend moest afreizen naar Eindhoven voor de Fuzz Club. For those who love everything fuzz, reverb and drone, zo luidde de ronkende aanbeveling op de website. Op aangeven van het gelijknamige Londense indielabel dook popzaal de Effenaar voor de achtste keer in de wereld van psych, dystopian visuals en vinyl. Headliner Goat had ik altijd al eens aan het werk willen zien. In 2019 trof ik dit uit de hand gelopen gemaskerde bal in een lijst met 150 Albums You Need To Discover, van het inmiddels ter ziele gegane Engelse tijdschrift Long Live Vinyl.
De redactie vroeg dertig smaakmakers om elk vijf platen aan te dragen waar ze niet buiten konden (en de lezer volgens hen ook niet). Het leverde een eclectisch geheel op, een extra kompas waar ik al jaren op teer bij het struinen door de platenbakken: Furniture, Ahmad Jamal, Young Fathers, Swell Maps… en Goat. Zonder die lijst had ik ze misschien nooit ontdekt. If Afro-psych krautrock is your thing, go and pick this up, aldus platenzaakeigenaar Tom Butchart. Hij doelde op Goat’s debuut World Music (2012). Een titel die je letterlijk op moet vatten: alles wat ze spelen is wereldmuziek.
Denk dan niet gelijk aan Polynesische waterdrums of een gamelan-solo – al zouden die in deze context beslist niet misstaan – Goat overziet de muziekgeschiedenis en plugt op gezette tijden de fuzz-gitaren in of trapt nog eens extra hard op de pedalen van het pomporgel. Het resultaat houdt volgens Pitchfork het midden tussen Led Zeppelin and Funkadelic, Jefferson Starship and Fela Kuti, the Congos and the Rolling Stones en slaagt er desondanks in als één samenhangend geheel te klinken. Een duister geheel ook, met de zang in Run To Your Mama als een onvervalste incantatie.
Live moet de band een even overweldigend als bevreemdend spektakel zijn. De verkleedpartijen van Goat zijn doelbewust; er gaat een hele mythe schuil achter de ontstaansgeschiedenis van de band, die naar eigen zeggen al tientallen jaren actief is en geregeld van bezetting wisselt. In hun dorpje van een paar honderd zielen in het Zweedse achterland is het individu ondergeschikt aan het collectief.
Van een bezoek aan de Fuzz Club kwam het niet, mijn verlies. Ik vond nergens een recensie terug van the harvesting of souls (naar verluid een vast bestanddeel van shows). Bij wijze van goedmakertje geef ik nog maar een extra spin aan mijn exemplaar van World Music: een gekleurde plak vinyl die de sacrificial blood-editie werd gedoopt. Kleeft er toch nog een beetje offerbloed aan mijn handen.