Dystopische films, boeken en series; ik smul ervan. Als het zich in de toekomst afspeelt en het gaat daar niet goed, dan heb je mijn aandacht. In mijn tienerjaren was ik gefascineerd door The Marathon van Stephen King waarin honderd pubers het tegen elkaar moeten opnemen in een hardloopwedstrijd. Alleen de winnaar overleeft, wie te vaak onder een bepaald tempo zakt, wordt neergeschoten.
The Hunger Games pakte dit principe en maakte het nog groter: in een futuristisch Amerika moeten jongeren het tegen elkaar opnemen in een strijd in de wildernis: slechts eentje kan overleven en eeuwige roem vergaren. Het mooie aan The Hunger Games is dat het tegelijkertijd futuristisch is en de mensheid terugwerpt in een soort wreedheid die we associëren met het verleden.
The Hanging Tree was de soundtrack van deel 1 van The Hunger Games. Ik durf te zeggen dat het lied mede verantwoordelijk is geweest voor het succes van de film. The Hanging Tree is duidelijk een traditionele folksong, je hebt zelfs het gevoel dat je naar een eeuwenoude traditional aan het luisteren bent. De sinistere ondertoon ontgaat je echter zeker niet: The Hanging Tree is dan ook een murder ballad (en dan hoef ik meteen niet meer uit te leggen wat er zo ‘hanging’ is aan de ‘tree’).
De tekst van het liedje werd geschreven door Suzanne Collins, schrijfster van de Hunger Games-boeken. Voor de verfilming werd gezocht naar liedjesschrijvers die de tekst konden voorzien van een folky gevoel, Jeremiah Fraites en Wesley Schultz van The Lumineers (Ho Hey) tekenden daarvoor. James Newton Howard, die de soundtrack van de The Hunger Games verzorgde, maakte de compositie.
En dan de zang. Hoofdrolspeelster Jennifer Lawrence werd gevraagd, vond het doodeng, schoof zelfs Lorde naar voren om de vocals voor haar rekening te nemen. Uiteindelijk kon ze worden overgehaald om zangles te nemen en het liedje zelf in te zingen.
Gelukkig maar. Er zijn weinig liedjes waar ik meer kippenvel van krijg dan van The Hanging Tree.
Afbeelding: Goodfon