My name is David Fucking Thomas… and I’m the lead singer of the best fucking rock and roll band in the world. Met die quote herinnert de band hem op social media.
Die band is Pere Ubu. De zanger heette natuurlijk niet David Fucking Thomas, maar David Lynn Thomas. Hij werd geboren op 14 juni 1953 in Miami, Florida, maar groeide op in Cleveland, Ohio. David Thomas overleed op 23 april in het Engelse Brighton, in gezelschap van zijn vrouw en jongste stiefdochter. Op de radio klonk MC5.
Of was het Crocus Behemoth? Want zo noemde hij zich ook, de imposante figuur die al schrijvend Cleveland veroverde – terwijl hij idolaat was van Iggy & The Stooges en MC5. Hij stond in 1974 aan de wieg van de legendarisch obscure band Rocket From The Tombs. Er bestaan geen officiële plaatopnamen van dat gezelschap. Wel bootlegs overigens. Die werden jaren later gretig gecoverd. Zo namen Guns N’ Roses het nummer Ain’t It Fun op en speelde Pearl Jam vaak Sonic Reducer.
Rocket From The Tombs viel na een jaar uit elkaar. Er kwamen twee belangrijke bands uit voort: The Dead Boys en… Pere Ubu. David Thomas vernoemde zijn band naar het toneelstuk Ubu Roi van de Franse absurdist Alfred Jarry. Hij wist zeker dat het 95 procent van de mensen niets zou zeggen. Daar schiep hij wel genoegen in. De ambitie van Pere Ubu? I wanted to create a band that Herman Melville, William Faulkner or Raymond Chandler would have wanted to be in, aldus David Thomas.
Het eerste wapenfeit was de chaotische single 30 Seconds Over Tokyo, over zelfmoordpiloten boven die stad tijdens de bombardementen in 1942. Hier klonk postpunk nog voordat punk van start was gegaan! (Net als op het B-kantje Heart Of Darkness.) Vanwege het rommelige, lo-fi karakter noemde de zanger het zelf avant-garage. Pere Ubu liep zover op de troepen vooruit dat commercieel succes uitbleef. Het duurde dan ook tot 1978 voordat hun debuutalbum uitkwam: The Modern Dance. Hierop nog meer chaotische gekte. Captain Beefheart leek over hun schouder mee te kijken. Geniale noise, metalige reggae, springerige saxofoons, industriële grooves en buitenaardse synthesizerfiedels als er omheen cirkelende zwermen vliegen: alles ging door elkaar. Daarover klonken die onnavolgbare en bezeten voordrachten van David Thomas, altijd met die bizarre – eigenlijk te hoge – stem. De intrigerende teksten maakten het compleet. Die waren op het eerste gehoor absurdistisch, maar er zat een bijna religieuze ondertoon in.
Dan was er nog de corpulente verschijning van David Thomas: steevast gekleed in driedelig pak en stropdas, geheel tegen de punkgeest in. Wat een sensatie moet het zijn geweest om hem met hamer en aambeeld aan de slag te zien tijdens optredens! En ondertussen maar schreeuwen:
I’ve got these arms and legs that flipflop, flip flop
I’ve got these arms and legs that flipflop, flip flopBoy, that sounds swell!
De experimentele platen die volgden (met als hoogtepunt het album Dub Housing), zetten de standaard. De band werd een gigantische invloed op de alternatieve scene in de jaren tachtig. Zonder Pere Ubu geen Gang Of Four en zeker geen Pixies. Maar ook bijvoorbeeld Joy Division, Sonic Youth en REM wisten waar ze de mosterd moesten halen.
Na het album Songs Of The Bailing Man en het nummer Use Of A Dog uit 1982 stopte deze eerste versie van Pere Ubu. Onder zijn eigen naam bracht David Thomas een aantal platen uit, waaronder zijn eigen favoriet: Monster Walks The Winter Lake.
Pere Ubu reïncarneerde in 1988, in een volledig nieuwe gedaante. De band bracht opeens een soort fuzzy Americana-pop. Heel pakkend! Vooral het album Cloudland is geniaal, met daarop Pere Ubu’s grootste hit ooit: Waiting For Mary. Opeens waren ze de liefjes van MTV en de BBC. In wisselende bezettingen maakte Pere Ubu nog veertien albums. De enige vaste waarde in de band was David Thomas. Hij is daarmee vergelijkbaar met Mark E. Smith van The Fall (god hebbe zijn ziel). Beide heren waren dan ook even notoir eigenwijs als onmogelijk om mee te werken.
Ondanks dat hij de laatste jaren heel ziek was – David Thomas had een nieraandoening – werkte hij nog aan een Pere Ubu-plaat. Hij wist dat het de laatste zou zijn. Het album moet nog worden afgemixt en dan wordt het losgelaten op het publiek.
Stapels oude liveopnamen waren gearchiveerd en ook zijn autobiografie had David Thomas zo’n beetje afgerond. Het fenomeen wist dat hij klaar was in deze wereld. Hij kon terugkijken op een rijk leven. Hij is begonnen aan een nieuwe uitdaging.
I have desire:
Somewhere to go!Boy, that sounds swell!
David Thomas is dood. Leve David Thomas!