This boy is innocent and now he’s going to prove it.
Freedy Johnston is een vroeg kale singer-songwriter uit New York die buiten de Verenigde Staten nooit zo enorm veel succes heeft geboekt. Toch kennen Nederlandse muzieksnobs hem ongetwijfeld vanwege bovenstaande tekstregel. Die vormt namelijk het refrein van Innocent, het nummer dat de openingstrack is van de befaamde verzamel-cd Eind Abend in Wien uit 1991.
Op mij maakte de rauwe en hoekige compositie Innocent dermate veel indruk dat ik Johnstons debuutalbum The Trouble Tree aanschafte. Een plaat die zijn vakmanschap direct bewees, getuige pareltjes als No Violins en het tweeluik Down on the Moon. Grijsgedraaid verdween het album langzaam maar zeker achterin een laadje van mijn muzikale geheugen. Tot het moment dat ik in 2007 samen met bevriende muziekblogger Kari-Anne op rondreis was door de westelijke staten van Amerika.
In studentenstad Berkely, net over de brug bij San Francisco, waanden we ons in een rockwalhalla dankzij het grote aantal reusachtige platenzaken in het stadscentrum. Bij de iconische winkel Amoeba stuitten we op een oneindige platenbak vol albums die allemaal slechts één dollar kostten. Hebberig sloegen we massaal in. Zelf verliet ik Amoeba met zo’n twintig koopjes, waaronder vier albums van Freedy Johnston: Can You Fly (1992), This Perfect World (1994), Never Home (1997) en Blue Days, Black Nights (1999). Allemaal prachtig, maar één track sprong er echt uit.
Het verhaal gaat dat Johnston landbouwgrond van zijn familie verkocht om de opnamen van zijn tweede album Can You Fly te kunnen financieren. Een goede investering, want met het album erna (This Perfect World) zou hij pas echt doorbreken. Dat was in hoge mate te danken aan de single Bad Reputation, die kenmerkend is voor het oeuvre van Johnston: een melancholiek nummer over twijfels, eenzaamheid, teleurstelling en getroubleerde liefde.
I know I got a bad reputation
And it isn’t just talk, talk, talk
If I could only give you everything
You know I haven’t got
Dit lied over een beroepsleugenaar is prachtig vanwege de manier waarop zanger en componist Johnston een fragiele wereld vol bluf en bedrog tot leven wekt. De ik-persoon weet donders goed dat hij niet deugt, maar houdt oprecht veel van een vrouw. Hij hoopt dat zij hem ondanks alles accepteert, maar we zien hem gedurende het nummer steeds verder wegglijden.
Suddenly I’m on the street
Seven years disappear below my feet
Been breaking down
Do you want me now?
Komt het allemaal nog goed in deze niet zo bijster perfecte wereld? Johnston laat dit in het midden, wat Bad Reputation extra spannend maakt. De bezongen twijfels typeren trouwens ook de artiest zelf, zo blijkt uit een radio-interview met Johnston van een paar jaar geleden. Daarin vertelt hij dat hij vlak na het verschijnen van This Perfect World zijn eigen single hoorde in een winkel in Wisconsin. Wat een mooi moment had moeten zijn, maakte hem doodsbang. Hij kreeg spontaan last van het imposter syndrome, waarbij je jezelf wijsmaakt dat je helemaal niet kunt wat je kunt.
In die anekdote herkennen we direct de hoofdpersoon uit Bad Reputation. Of is dat gewoon Freedy zelf? Het zegt in elk geval alles over de kracht van het nummer.