De keren dat ik Spotify opstart zie ik het liedje langskomen in mijn afspeellijst. Zelf erin gezet, want de algoritmes schrijven mij het niet vaak voor. Everyday van de Engelse zangeres Celeste, uitgebracht begin dit jaar. Of nu ja, met een beetje rondzoeken zie ik dat het vorig jaar al op vinyl single uitkwam voor Record Store Day. Dus het telt misschien niet meer mee voor onze Ondergewaardeerde 2025 aan het eind van het jaar. Maar ik vraag me af waarom ik niet meer hoor over dit liedje. Hoe kan dit geen hit zijn? Wat is er de afgelopen tijd gebeurd?
Celeste kwam vooral naar boven in 2019 met haar singles Stop This Flame (opgebouwd rond een sample van het prachtige Nina Simone lied Sinnerman), Strange en haar debuutalbum Not Your Muse. Haar hese stemgeluid deed haar wat schuchter overkomen, alsof ze nog steeds een meisje was verwonderd over de wereld.
Everyday is ook opgebouwd rond een sample, ditmaal van het liedje Dirge van Death In Vegas. Al kan je dat best ruim opvatten, want de sfeer van het liedje wordt in zijn geheel overgenomen. Maar waar Dirge grotendeels instrumentaal was, op wat Na-na-na na heeft Everyday een tekst gekregen. Een donkere.
En dan ineens.
De drums erbij.
Haar stem slaat over.
De wanhoop komt.
Ik kan niet weg.
Dit dendert door.
Geen maskers meer.
De ziel ligt open.
Ik ben totaal gegrepen. Dit klinkt geweldig! Geen schuchter meisje meer. Dit rockt door. Wederom doet een Britse neo-soul artieste ons verrassen met een drastische verandering van muzikale richting. Everyday is misschien niet zo’n extreme wending als New York Transit Queen van Corinne Bailey Rae, een van de ondergewaardeerde liedjes van 2023, maar het is zeker niet wat je verwachtte na eerder werk. En ik, ik kijk uit naar het nieuwe album. En zet dit liedje nog eens op. Want het blijft me bij mijn strot grijpen.