Op 19 september 1985 staat er in de Amerikaanse Senaat een rechtszaak op de agenda onder de noemer: Porn Rock. Tegenover elkaar stonden enerzijds de muzikanten Frank Zappa, John Denver en Dee Snider en anderzijds de Parents Music Resource Center (PMRC). Deze laatste was een commissie die vond dat de subtiliteiten in de popmuziek waren ingewisseld voor expliciet taalgebruik en ze vond dat geweld, seks, drugs en occultisme in de muziek verheerlijkt werden. Als voorbeeld van deze verloedering had de PMRC een lijst samengesteld met muzieknummers; de Filthy Fifteen. Zoals te verwachten, was de publicatie van deze Vieze Vijftien juist een enorme boost voor deze artiesten. In deze blog komen tweewekelijks alle vijftien liedjes voorbij, met steeds de vraag: waarom de PMRC ze vies, vuil of zelfs smerig vond?
Judas Priest – Eat Me Alive
Tipper, het is niet wat je denkt. Het is veel erger. Als derde in de Vieze Vijftien staat Eat Me Alive van de Engelse band Judas Priest. Het nummer komt van hun album Defenders Of The Faith uit 1984. De PMRC deelde de track in onder de categorie X. Ontheiligend of seksueel expliciet. Het nummer werd als seksueel geclassificeerd en dat is het ook zeker. Met Eat Me Alive werd gehint op orale seks. De song krijgt trouwens een dubbele kwalificatie. Ook de categorie V (Violent) werd erop geplakt vanwege de gewelddadige metafoor.
Alleen, niemand wist destijds dat zanger Rob Halford homoseksueel was. Hadden de moeders van de PMRC geweten dat Halford in zijn pied-à-terre alleen mannen ontving, dan hadden ze de song vast ook gekwalificeerd als ontheiligend. Het is mijn inschatting dat de PMRC daar behoorlijk van in de war zou raken. Driedubbelprijs voor de heren van Judas Priest.
Rob Halford was zo gepikeerd over de aanklacht van de PMRC dat hij op het volgende Judas Priest album een nummer weidde aan deze hypocrisie: Parental Guidance.