Natuurvolkeren blinken uit in het aanboren van onvermoede hersenspinsels. Zo gebruiken diverse inheemse stammen uit het Amazonegebied het middel Ayahuasca om hun ziel los te weken van het lichamelijke omhulsel. Op die manier kan je ziel vrij bewegen tussen andere werkelijkheden en met een beetje mazzel kun je zelfs op visite bij je voorouders. Wat dat betreft kunnen wij stugge westerlingen nog een hoop leren van andere culturen. Iemand die daar in ieder geval geen moeite mee had was Jim Morrison, zanger, dichter en performancemafkees van de band The Doors.
Nu had Morrison ook wel het geluk dat hij als kind de nasleep van een dodelijk auto-ongeluk mocht aanschouwen. Naar zijn idee waren de slachtoffers een familie van inheemse indianen. Een van hen, een oude man die eveneens overleden was, verkoos het lichaam van Morrison als nieuwe woonplek boven de eeuwige jachtvelden. Jim Morrison was een ziel rijker en had voortaan een interne persoonlijke leraar. Later bleek dat het niet ging om een Pueblo-gezin, maar om onfortuinlijke latino’s, mocht de pret niet drukken.
Het Sjamanisme bleef Morrison boeien en hij deed dus ook precies wat je van een sjamaan mag verwachten: hallucinogene middelen gebruiken. Bewustzijnsverruiming, zoals het meest geloofwaardig excuus luidt. Het leidde in het geval van het The Doors-icoon tot onnavolgbare teksten en tot zelfs meer onnavolgbaar gedrag. Dikke plus voor een artiest natuurlijk. Het meest exemplarische voorbeeld hiervan vinden we terug in Celebration Of The Lizard.
Nu kun je natuurlijk discussiëren of deze ‘viering’ eigenlijk wel een muzieknummer is. Het kan ook zomaar doorgaan voor een gedicht, of – om een wat modernere term te gebruiken – spoken word. Misschien is het wel alles van het bovengenoemde. In ieder geval werden (delen) van het stuk regelmatig live opgevoerd, waarbij het vertoonde waarschijnlijk alleen enigszins begrepen werd door het deel van het publiek dat zelf ook in hogere sferen verkeerde, want zonder psychedelische hulpmiddelen is er eigenlijk geen chocolade van te maken. Chocolade is overigens eveneens afkomstig uit het Amazonegebied, en nee: daar wonen geen Xena-achtige amazones.
Celebration Of The Lizard bestaat uit zeven delen: Lions In The Street, Wake Up!, A Little Game, The Hill Dwellers, Not To Touch The Earth, Names Of The Kingdom en The Palace Of Exile. Eigenlijk zijn het zeven afzonderlijke elementen van eerdere trips van Morrison. Zo is Not To Touch The Earth ook verschenen op het album Waiting For The Sun. Om het stuk in zijn geheel te beluisteren moet ik je verwijzen naar het live-album Absolutely Live uit 1970.
Of het nu gedicht is of toch een muzieknummer blijft in het midden. Het stuk is te vaag om daar iets zinnigs over te kunnen zeggen. Dat blijkt ook wel uit het verloop: in het begin heeft de begeleidende muziek wat weg van de chaos die het brein van Morrison moet zijn geweest en heeft het gesproken gedeelte de overhand. Pas bij deel drie (A Little Game) begint het stuk zowaar wat weg te hebben van consistente muziek. Enigszins herkenbare patronen voor de niet-gebruikers. Deel vijf (Not To Touch The Earth) heeft zelfs een refrein! Wat wel blijft zijn de verbijsterende teksten. In het stuk zijn zinnen te vinden die lijken te bestaan uit willekeurig bij elkaar gezette woorden. Wat bijvoorbeeld te denken van Beast car locked in against morning? De interpretaties van het ‘lied’ lopen dan ook uiteen van hippies die een reis maken door de woestijn tot een uitgeblust gezin dat de hulp van een sjamaan zoekt en daarbij doordrongen raakt van het feit dat hun huidige manier van leven slechts één van de vele mogelijke realiteiten is. Anderen herkennen in de tekst de toestanden en denkbeelden van de Manson-family, waarvan de pater familias tussen 1969 en 2017 bivakkeerde in een niet te ontkennen werkelijkheid.
Het is het soort genialiteit dat grenst aan waanzin. Dat is ook exact datgene wat Celebration Of The Lizard als muziekstuk fenomenaal maakt. Het soort gekkigheid waar zelfs de Dutch Disease geen grip op krijgt, want het publiek kan dit stuk slechts met open mond aanschouwen en na afloop twijfelen of ze nu moeten klappen of naar de smartshop moeten rennen om truffels te halen.
Zelf heb ik het stuk één keertje mogen zien. Helaas niet van het origineel; de uitvoerende artiest was een erg goede The Doors-coverband, waarbij de “Jim Morrison” op het podium net zo gestoord overkwam als Jim Morrison. Gelukkig voor deze acteur ging zijn identificatie met Jim Morrison niet zover dat ook hij lid werd van de 27 Club.