Vol verwachting stond ik iets meer dan twee jaar geleden helemaal vooraan bij het podium van een uitverkocht huis. Een show van Personal Trainer, naar aanleiding van hun enkele maanden tevoren verschenen debuut Big Love Blanket. Over mijn favoriete clubpodium EKKO – waar de zaal breder dan lang lijkt, afgezien van de vele toeters en bellen paste zelfs de achtkoppige band er probleemloos op – schreef ik eerder voor de popzalen-battle. Ook dit specifieke optreden van de band en het even manische als geniale Key Of Ego – stelde ik al eens centraal in een blog, al wil ik hier wat dieper ingaan op een voetnoot bij dat optreden: de opkomstmuziek waarmee Willem en kornuiten het podium betraden. Eén van de aller lieflijkste Braziliaanse liedjes ooit: Tom Jobim’s Águas De Março.
Antônio Carlos Jobim is het onbetwiste boegbeeld van de bossa nova, een muziekstijl die zich eind jaren vijftig ontwikkelde vanuit de samba en in de jaren daarna immens invloedrijk zou blijken op pop en jazz. Waar westerse jazz-muzikanten een diepe indruk op Jobim maakten, verwerkte hij op zijn beurt hun invloeden in zijn eigen, unieke stijl die hem geliefd maakte in Brazilië en ver daar buiten. Jazzmusici als Stan Getz en João Gilberto maakten vervolgens school met bossa novaplaten. Ook Frank Sinatra waagde zich aan het genre; samen met de meester maakte hij een van de opvallendste platen uit zijn carrière. Jobim’s meest geliefde plaat – een, die naar verluidt bij menig Braziliaanse huishouden in de kast prijkt – is het meesterwerk dat hij in 1974 opnam met zangeres Elis Regina.
De Gershwin van Zuid-Amerika, zoals Jobim ook wel wordt genoemd, gekoppeld aan een van de meest verafgode stemmen uit Braziliaanse muziek: een garantie voor vuurwerk, zij het van een ingehouden soort. De hier amper bekende Regina was een sleutelfiguur in de aanloopfase van Tropicália, de Braziliaanse culturele revolutie van eind jaren zestig. Hierbij vonden invloeden van westerse (psychedelische) pop, soul en funk hun weg naar de samba. Door al in een vroeg stadium nummers op te nemen van latere kopstukken van de Tropicália-beweging als Gilberto Gil, Milton Nascimento en Jorge Ben Jor katapulteerde Regina hen in de mainstream. Tragisch dat uitgerekend zij ten onder moest gaan aan de roem: een vroegtijdige dood door een overdosis drugs in 1982.
Terug naar die avond in februari ’23: over de luidsprekerboxen gaat een melancholiek gitaarmotiefje over in een typisch bossa novawijsje, met daar over heen het hemelse stemgeluid van Elis Regina. Op twintig seconden valt Tom – zoals Jobim ook wel liefkozend wordt genoemd door zijn fans – haar bij en lijken hun stemmen een spel te spelen, verliefd om elkaar heen te draaien. Waar even te voren iedereen in de zaal nog vol verwachting naar het podium stond te kijken, kijkt nu iedereen om zich heen met een stralende glimlach! Of verbeeld ik me dit allemaal en zijn we gewoon intens gelukkig dat we ieder moment getuige gaan zijn van een van de beste shows van het jaar? Zelden werd een nummer zo knap gekozen; met Águas De Março van Elis en Tom kon de avond gelijk niet meer stuk!