De wegen van Magere Hein zijn ondoorgrondelijk. Zo kon het gebeuren dat er in 2025 alweer een bekende artiest is overleden nog voordat we onze jaarlijkse R.I.P.-battle hebben geplaatst met de meest ondergewaardeerde overledenen van 2024. Daarom nu daags voor die dodenlijst alvast een individuele blog over iemand die ons is ontvallen op 1 januari 2025: Wayne Osmond, mede-oprichter, zanger en gitarist van The Osmonds.
The Osmond Brothers, zoals de band oorspronkelijk heette, was het logische resultaat van vier (later vijf) broers die niet onverdienstelijk a-capella zongen in de mormoonse kerk van Utah. Mede dankzij optredens in populaire tv-programma’s zoals de Andy Williams Show werden de broers popidolen, op handen gedragen door met name jonge meisjes. Ze werden vakkundig gepromoot als Amerikaanse tegenhanger van The Beatles.
In 1972 braken de broers met hun boyband-imago door een wat ruiger vierde album uit te brengen: Crazy Horses. Het titelnummer zou hun grootste hit worden, met dank aan de gierende gitaar-riff van Wayne Osmond. Persoonlijke nostalgie, want als kind trof ik het singletje aan in de platenkoffer van mijn ouders, die verder vooral was gevuld met Neil Diamond, The Beatles en BZN. De gekke hoes trok direct mijn aandacht, waarna de al even gekke synthesizers me helemaal verkochten: het toetsenspel klonk als paardengehinnik, wat een briljante vondst! In Nederland werd het nummer een hit na een optreden van de band in tv-programma Eén van de Acht van Mies Bouwman.
Ik vond Crazy Horses geniaal en irritant tegelijk, iets wat ik nog steeds vind. Eigenlijk is het bizar dat The Osmonds sinds de jaren zeventig schandalig vaak worden vergeten. Hopelijk dat het overlijden van Wayne (73) ertoe leidt dat de band weer wat vaker airplay krijgt en in de lijstjes opduikt. De gekte van Crazy Horses hebben we immers met name aan hem te danken.
