Vandaag verjaart mijn lief. Een half millennium, zelf tikte ik vorig jaar die mijlpaal aan. Waar blijft de tijd, zoals het cliché gaat? Niemand die het weet, om de retorische vraag van haar favoriete zangeres Sandy Denny aan te halen. Toen we nog maar net samen waren, luisterde ze veel naar haar. De koningin van de Britse folk, die begin jaren zeventig op enkele platen van Fairport Convention meezong. Op de keuzelijst voor de Snob 2000 staan drie nummers, waarop ze te horen is: de epische sage Matty Groves, die het onderwerp vormde van mijn allereerste blog. Who Knows Where The Time Goes, waaraan ik hierboven refereer. En het verstilde Fotheringay, waarna ze de band vernoemde die ze met echtgenoot Trevor Lucas oprichtte na een onverwacht vertrek uit Fairport.
Drie nummers is eigenlijk belachelijk weinig, als je het mij vraagt. Op de vier cd’s tellende Box Full Of Treasures, die ik mijn lief voor haar 32ste verjaardag gaf, valt nog zoveel moois te ontdekken. Van Fairport Convention, van Fotheringay en van de vier soloalbums die ze op eigen titel maakte, voordat ze veel te jong overleed na een onfortuinlijke val van de trap. Nummers als Autopsy, John The Gun en Solo belandden destijds op de iPod, speciaal aangeschaft voor onze wereldreis naar Australië en Nieuw-Zeeland. Ik volg je naar de andere kant van de wereld, vrij letterlijk. Een weloverwogen besluit, maar ook best spannend: ik had er mijn baan voor opgezegd. Pas twee jaar hadden we een relatie, maar zo’n gezamenlijke ervaring is een enorme verdieping. In januari 2025 zijn we 19 jaar gelukkig samen.
Ik heb een heleboel herinneringen aan die drie maanden en hoe we elkaar, zo ver weg van huis, beter leerden kennen en nog meer naar elkaar toegroeiden. Van meet af aan prees ik me gelukkig, dat ik een vrouw getroffen had voor wie muziek net zo belangrijk is als voor mij. In een blog over onze gezamenlijke liefde voor Duran Duran schreef ik al eens over hoe die basis voor haar muzieksmaak moet zijn gelegd: een vader, die dankzij zijn jongere broers was gaan luisteren naar de Band en Fairport Convention. En een oudere broer, door wiens kamerdeur een breed scala aan postpunk klonk. Het belangrijkste deed en doet ze nog altijd zelf: op verkenning gaan naar nieuwe muziek. Die trotse grijns, als ze iets op het spoor is gekomen dat zelfs ík nog niet ken en helemaal geweldig vindt!
Geregeld gaan we nog samen naar concerten. Zo waren we afgelopen jaar te vinden in de grote zaal van Tivoli Vredenburg, voor Le Guess Who, Beth Gibbons en die nieuwe rijzende ster aan het folkrockfirmament: Lankum. Wel jammer dat een avondje Sandy Denny er niet meer in zit, al hoop ik vurig op een tribute. Met Fotheringay als slotakkoord; zo’n nummer waarvan je adem stokt in je keel. Aan de oppervlakte gaat het over de avond voor de terechtstelling van Mary, Queen of Scots. Volgens sommigen gaat er een diepere laag achter schuil: een overpeinzing over de wens van de ziel verlost te worden van het stoffelijke lichaam. Vandaag vieren we echter het leven: een hele fijne verjaardag, lief. Ik hoop dat we nog lang en gelukkig leven en jij me nog veel muziek aan mag reiken!
