Ik denk dat ik nog niet eerder een lofzang heb moeten/ willen afsteken voor een nummer dat slechts anderhalf MILJARD keer gestreamd is op Spotify. Maar we gaan het wel doen, omdat dit nummer gewoon echt intens goed is en vorig jaar gelukkig een re-entry had in onze lijst der lijsten.
Vijfentwintig jaar geleden was daar ineens The Chronic 2001. Na zijn rol in NWA en het album The Chronic uit 1992 was het een tijdje stil rond Andre Young, oftewel Dr. Dre. Ja natuurlijk had hij Eminem geproduceerd en Snoop Dogg en bijdragen geleverd aan singles van andere artiesten, maar word on the street was toch vooral ook dat hij ‘het niet meer had’. Hij had al een tijdje nagedacht over en gewerkt aan een nieuwe Chronic, maar door zijn andere activiteiten en vooral veel gedoe en ruzie met Deathrow (die tot een breuk tussen hem en Suge Knight leidde), was het niet mogelijk om de naam The Chronic 2000 te gebruiken. Vandaar dat het in 1999 uitgebrachte album 2001 ging heten en ook regelmatig The Chronic II genoemd wordt.
Maar goed, Dre had dus iets te bewijzen. Vond de rapwereld, maar hijzelf zeer zeker ook, want hij moest zich echt even laten gelden als de alpha. Dus hij maakte enerzijds een soort van concept album, omdat hij vond dat het moest klinken als een film en dat elk nummer een eigen scene vormt. Hij heeft daarnaast een hele trits aan gasten op laten draven zoals Xzibit, Nate Dogg, Mary J. Blige en MC Ren. En hij had al bedacht dat hij ook terug moest komen met een grote knaller. Een single waarin hij de critici gelijk de mond zou snoeren.
Dus wat doet een Dr. Dre dan? Die gaat een goede beat maken. En nog een. En nog een en dan duikt hij de studio in met de dan nog niet heel bekende songwriter, arrangeur en muzikant Scott Storch. Hij had met The Roots & Erykah Badu met You Got Me net een eerste hit gehad en was ook door Dr. Dre gevraagd om mee te werken aan z’n album. Op een bepaald moment draaide Dre een van die beats, terwijl Dre zelf even een hapje aan het eten was in de keuken naast de studio. En Storch begon zomaar de werkelijk epische riff te spelen over de beat. En het grappige is.. ik heb dus altijd gedacht dat het een gitaar akkoord was dat hoog gespeeld werd, omdat de noten niet gelijktijdig gespeeld worden en in het nummer ook een akoestische gitaar zit. Zoals hij het zelf uitlegt was het bewust zo gespeeld en ingezet. En het is zo ongelooflijk vet.
Maar beats en muziek is natuurlijk niet alles. Allemaal leuk en aardig zo’n beat, piano en akoestische gitaar, maar er moet natuurlijk wel nog een grimmige streetwise tekst bij, want je moet natuurlijk wel aangeven dat je nog steeds een eindbaas bent. Daarom heet het ook ‘Still D.R.E.’, omdat hij 45 keer aangeeft still – nog steeds – iets te zijn. Met de nodige referenties naar zijn eigen roemrijke verleden en een van de beste zinnen uit de hiphop als het gaat over aangeven wie de eindbaas is: ‘ (..) try to be the king but the ace is back’.
En wat nou zo saillant en paradoxaal is hieraan is dat de tekst niet geschreven is door Dre, niet door Snoop Dogg, niet door Eminem, maar een ghostwriter met de naam Shawn Carter. Ook wel bekend als Jay-Z. Een comeback van een Westcoast icoon is dus geschreven door een (toen) opkomende Eastcoast icoon, terwijl enkele jaren daarvoor nog een oorlog was tussen de beide kampen.
Maar dat zette mij ook aan het denken. Is het nou gek en raar dat een nummer dat Still D.R.E. heet eigenlijk alleen maar de beat en productie bevat van de meester zelf, of is het een toppunt van ironie? Of is het een combinatie van de meester die goed talent (Carter en Storch, die het jaar erna voor You Got Me én Still D.R.E. genomineerd was voor een Grammy) om zich heen verzamelt en juist daarmee zorgt voor een zeer goed nummer en de ware genialiteit van Dre onderstreept? Of misschien is het een mix van beide. Hij mag me altijd bellen om het toe te lichten en dan zal ik hem 25 jaar na dato feliciteren met z’n comeback album, dat een van mijn favoriete hiphop albums is geworden.
