We kennen allemaal de hofleveranciers van de Snob 2000 (o.a. Nick Cave, dEUS en Arcade Fire) en die van de Top 2000 (Queen, The Beatles, Pink Floyd). Gek genoeg zijn er ook ook legendarische artiesten die buiten de boot vallen. Daarom in Top noch Snob extra aandacht voor bands, zangeressen en zangers die vorig jaar in géén van de twee lijsten voorkwamen, maar die volgens ons er dit jaar zeker in thuishoren.
Waarschijnlijk zijn Celebration, Get Down On It en Ladies Night bekendere nummers van Kool & The Gang. Toch was Cherish de grootste hit in Nederland en hoort daarom thuis in de Top 2000, maar helaas is deze hit in de vergetelheid geraakt. Mijn pleidooi is daarom om ruim baan te maken in de Snob 2000 voor Cherish. En om Cherish nog iets snobwaardiger te maken nomineer ik de 12 inch versie. Deze wordt vooral aangevuld met saxofoon partijen, maar dat mag bij deze zwijmelballade.
Allereerst ga ik toegeven dat Cherish zo lekker is, omdat het gewoon een beetje fout is, net zoals veel platen van Kool & The Gang die meer in het disco genre zitten. Cherish is vooral fout vanwege de mierzoete melodie en zanglijn en eigenlijk ook wel vanwege de poeslieve tekst. Nog wat meeuwen op de achtergrond en droom maar weg van witte stranden. Daar is de tekst van dit lied dan ook daadwerkelijk ontstaan. De band was aan het opnemen op de Bahama’s en zanger James Taylor zag hoe het Kool & The Gang kroost gelukkig was met elkaar en hij besloot daarom tot deze koestertekst. De melodie is afkomstig van één van de oprichters, Ronald Bell. Hij was verantwoordelijk voor de meeste nummers van de band.
Als Cherish nog niet zoet genoeg was van zichzelf is deze ook nog eens gebruikt voor de poeslieve Zac Efron film 17 Again. Alles draait om feelgood en daarom is Cherish misschien wel heel goed gekozen voor dit genre. Hoe het ook zij; ik koester deze plaat gewoon omdat het een muzikaal soulpareltje is. Normaliter niet helemaal mijn genre, maar deze kan ik niet vaak genoeg horen.
