Lang voordat ik echt Popmuziek ontdekte, kreeg ik van huis uit een christelijke opvoeding mee in de jaren ’90. Dat ging natuurlijk wel gepaard met muziek. De liedjes van Elly & Rikkert kan ik nog steeds dromen. Maar daarnaast was er nog een grote naam uit de Nederlandse Gospel-scene wiens muziek parellel loopt met mijn christelijke jeugd: Rob Favier.
Rob Favier is iemand die, afgezien van zijn christelijke input, niet in één genre is onder te brengen. Hij is predikant, maakt muziek waarmee hij sinds 1988 inmiddels zeven albums mee op zijn naam heeft staan, en treedt ook op met cabaret. Dat doet hij niet alleen in theaters, maar ook in kerken. Ik heb de man in mijn jeugd heel vaak gezien, want hij is regelmatig te gast geweest in de kerk die ik met mijn familie (verplicht) moest bezoeken.
Ik ben allang niet meer kerkgaand, laat staan nog gelovig. Om meerdere redenen voelde ik mezelf niet meer bij de kerk en het christelijke geloof passen. Toch denk ik aan de muziek van Rob Favier niet met slechte gevoelens terug. Het was de soundtrack van mijn jeugd. Met daarin één specifiek voorbeeld: het nummer De Herfst van zijn tweede album Met Een Glimlach uit 1992.
Het nummer ging voor mij als kleine jongen van zes jaar gepaard met de verdrietige omstandigheden dat in dat jaar zowel mijn opa als mijn oma en een oudoom overleden. In die tijd stond in de auto van mijn ouders bijna standaard een cassettebandje van Rob Favier aan. Altijd werd ik gegrepen door De Herfst. De tekst sprak voor mij tot de verbeelding door het overlijden van mijn opa, mijn oma en mijn oudoom. Misschien kwam het wel door de tekst van Rob dat ik opeens begreep dat het leven eindig was, en hoe de levensloop in elkaar zit.
De herfst, de herfst, zo is het goed,
als ik weet dat een boom
om te leven sterven moet.
Het maakte het voor een kind van zes jaar iets makkelijker om te kunnen omgaan met de dood.
Ik had dit nummer inmiddels al meer dan 25 jaar niet meer gehoord toen ik mezelf onlangs afvroeg of ik het anno 2024 nog steeds mooi zou vinden. Vanuit nostalgische gevoelens zocht ik het op Spotify op. Ik klikte het aan, en het eerste wat mij opviel was de inmiddels gedateerde en gladde productie met saxofoon waar producers eind jaren ’80 en begin jaren ’90 zo gek op waren, blijkbaar ook in de christelijke wereld van die tijd. Toch is er na 25 jaar niets veranderd aan hoe ik de tekst ervaar, ondanks dat de christelijke wereld inmiddels heel ver van mij afstaat.
