De laatste aflevering van een serie is in zekere zin de lakmoesproef. Is een serie goed, dan wil je eigenlijk niet dat die eindigt. Is een serie ècht goed, dan voelen de laatste minuten van de laatste aflevering een beetje als rouw. Toen ik een goede vriend vertelde dat ik aan de laatste drie afleveringen van Better Call Saul bezig was, na eerst Breaking Bad al te hebben gekeken, vertelde hij me jaloers te zijn. Jaloers omdat ik die nog niet had gezien. Jaloers omdat ik iets nog ga ervaren, wat hij al wel weet. Dat zegt denk ik wel hoe een laatste aflevering aan kan voelen. De laatste aflevering van Better Call Saul is prachtig. Een voorbeeld hoe een serie op monumentale wijze af te ronden.
Op HBO Max is de Britse serie Industry te vinden. Een serie over een fictieve zakenbank. In de eerste aflevering maken we kennis met een aantal jonge honden die worden uitgedaagd zichzelf binnen een half jaar te bewijzen. Slaag je, dan mag je blijven. Faal je, dan lig je er uit. Er is een beperkt aantal plaatsen dus de jonge bankiers worden uitgedaagd in dat half jaar elkaars kop af te bijten. In overdrachtelijke zin dan. Dat gebeurt en wordt in een hele fraaie serie opgediend met heel veel sex en drugs. Ik vond Industry (drie seizoenen van acht afleveringen) geweldig, eerlijk gezegd beter dan Succession, waar Industy meermalen mee is vergeleken.
Nu komen de spoilers, vrees ik, anders kom ik niet bij The Last Goodbye van The Kills uit. Hierna staat ook nog dat de spoilers eindigen, daar kan verder gelezen worden zonder te weten waar de serie over gaat.
**** SPOILERS **** Vier hoofdpersonen komen in alle aflevering voor en twee daarvan zijn de upperclass girl Yasmin en de verslavingsgevoelige arbeidersjongen Robert. Zij draaien doorlopend om elkaar heen. Het knappe van de serie is dat zij eigenlijk amoreel zijn maar dat ik toch niets anders dan sympathie kon koesteren voor deze jongen mensen en hun strijd, op allerlei niveaus: met de werkgever, elkaar en het leven. Ik gunde hen het beste, vooral Yasmin en Robert die keer op keer in allerlei vallen liepen. (Nu komen de echte spoilers!!!!)
In de allerlaatste aflevering vinden zij elkaar. Het “I love you” van Yasmin is volkomen overtuigend. De manier waarop Robert en zij elkaar eindelijk lijken te hebben gevonden: prachtig. En een paar minuutjes later is het weer weg als rijkeluiszoontje Henry en Yasmin aankondigen te gaan trouwen. De verbijstering op het gezicht van Robert is zo pijnlijk. Als Yasmin in haar nieuwe omgeving wordt opgenomen en in een Range Rover wegrijdt voor fazantenjacht, rijdt Robert in zijn leenauto weg en klinkt The Last Goodbye van The Kills. Qua spoilers laat ik het hierbij, er is nog veel meer over te vertellen dus als je de serie nog niet hebt gezien: doen.
**** EINDE SPOILERS **** Zelden paste een liedje beter bij een scene in een serie of film, echt tranentrekkend mooi. Met die rammelende piano en de Shirley Bassey-stem-met-nicotinelaag. Zo’n intens mooi walsje. Als dan ook nog de strijkers in vallen kun je me wegdragen. De stem van zangeres Alison Mosshart zwelt wel aan, maar legt het er nergens te dik bovenop. Juist de net ingehouden emotie grijpt mij ontzettend naar de strot. Echt prachtig.
De kern van The Kills is zangeres Alison Mosshart en gitarist Jamie Hince. Zij hebben elkaar naar verluidt leren kennen toen zij hotelkamers onder elkaar hadden en zij elkaar hoorden spelen. Sinds 2003 hebben zij een stuk of zeven platen uitgebracht, waarvan de eerstelingen het hoogtepunt van het oeuvre vormen. The Last Goodbye staat op de vierde plaat Blood Pressures uit 2011.
Meer kan ik er eigenlijk niet over vertellen. The Kills was typisch zo’n band waarvan ik de naam wel was tegengekomen maar waar ik nooit in was gedoken. Dankzij Industry en Shazam (wat een fijne app is dat toch: Shazam aan en je weet meteen welk liedje je naar aan het luisteren bent!) ga ik dat inhalen.
