Volgens huisgenoot Rolf was het de Heilige Graal van de Velvet Underground: de bijna negen minuten durende live versie van het nummer What Goes On. Afkomstig van het album 1969 The Velvet Underground Live With Lou Reed (1974). Ik moest hem gelijk geven: vergeleken met de tamelijk tamme studio-uitvoering met half die lengte (te vinden op het zogenoemde ‘grijze album’), werden de spreekwoordelijke gevangenen niet gespaard: de als een metronoom drummende Moe Tucker en nieuwkomer Doug Yule op orgel leken een neurotische slachtpartij aan te vuren, tussen de om elkaar heen cirkelende gitaristen Lou Reed en Sterling Morrison. Tijdens de podcast over de ondergewaardeerde playlist rond Lou Reed joeg ik er menige collegablogger mee de gordijnen in.
Hoewel er van de Velvet Underground talloze bootlegs circuleren, beperkt het aantal live-albums in hun discografie zich tot drie (de semi-officiële Quine-Tapes buiten beschouwing gelaten). Live At Max’s Kansas City (1970) en reünietour-document MCMXCIII (1993) zijn echter geen partij voor de ultieme live-registratie 1969. De Matrix (San Francisco) en End Of Cole Avenue (Dallas) fungeerden als opnamelocaties. Twee middelgrote clubs, waar met een minimum aan publieksgeluiden in de mix een intieme sfeer werd neergezet. Sterling Morrison vond het allemaal maar niks toen 1969 met goedkeuring van Lou Reed op de markt verscheen; de VU kwam volgens hem veel beter tot zijn recht in grote zalen. Jarenlang was het de enige manier zijn om ook maar iets van de VU te bemachtigen.
Je kunt je het vandaag de dag nauwelijks voorstellen, maar in hun tijd waren de immens invloedrijke platen van de VU niet aan de straatstenen te slijten. Liefdeloos eindigden ze in de uitverkoopbakken. Wat zou ik er niet voor over hebben, om met de kennis van nu in een teletijdmachine te stappen en terug te gaan naar 1969 voor een originele bananenplaat mèt sticker! Een vriend van me vertelde ooit, dat zijn broer er eentje aantrof bij een vriend op zolder. Hij bezwoer altijd nog eens terug te zullen keren naar Hoogeveen om die ontbrekende bananensticker van de koelkast af te pulken.
Mijn toegangsweg tot de VU begin jaren 90 waren de bandjes van Rolf, waarop de ultieme live-uitvoering van What Goes On gek genoeg ontbrak. Die kwam pas weer op mijn pad op mijn eerste werkdag in augustus 1995 bij Free Record Shop in de Eindhovense Heuvelgalerie. Het verschijnen van de 5CD-box Peel Slowly And See had een drie cds tellende voorganger overbodig gemaakt en in de uitverkoopbakken doen belanden. What Goes On heette dit liefdeswerk op het Australische Raven-label en in tegenstelling tot PSAS figureerde hierop wèl voornoemde Heilige Graal uit de VU-canon.
Oorspronkelijk daterend van september 1974, in een jaar waarin we maar liefst drie keer op Lou Reed werden getrakteerd. 1969 steekt echter met kop en schouders uit boven Lou Reed’s eigen live-album Rock N Roll Animal en het studio-debacle Sally Can’t Dance (waar ik eerder deze maand over blogde). In de uitzinnige liner notes plaatste Elliott Murphy de prestaties van de VU op één lijn met die van Alexander De Grote, Jack The Ripper, Albert Einstein en het afgesneden oor van Van Gogh. Zover wil ik niet gaan, wat mij betreft volstaat een plekkie in onze eigen Snob 2000 later dit jaar.
Die cover in de geest van VU door the Feelies mag er ook zijn.. maar idd geweldig nummer.
Ik kocht die dubbel-lp 50 jaar geleden (opa vertelt) voor dit nummer, dat ik op de Duitse radio had gehoord. Toen Live 1969 op cd uitkwam, bleek de kwaliteit erbarmelijk. Het schijnt dat ze de tapes niet meer konden vinden en ‘m maar van lp hadden gemasterd. Pale Blue Eyes ruist bijvoorbeeld als een waterval, althans op mijn exemplaar.
Vrij recent bleek er parallel aan de tweesporenopname van Live 1969 door de technicus van The Matrix 4 avonden achtereen een achtsporenopname (meen ik) te zijn gemaakt. Deze 4 cd ‘Complete Matrix Tapes’ zijn na de dood van Lou Reed op de markt gekomen. Op de 1e cd vind je What Goes On (version 1).