Muziek gaat in golfbewegingen. Als een band een heel experimenteel album heeft uitgebracht, dan kun je er donder op zeggen dat de volgende plaat meer mainstream is. Na een bombastische periode volgt een ingetogen periode.
In mijn luistergedrag kun je ook dat soort patronen zien. De Snob 2000-periode, die begint in oktober (samenstellen van de keuzelijst) en doorloopt in november (want dan gaan we stemmen) en december (de uitzending op Pinguin Radio) is er een van nieuwe muziek ontdekken. En buiten mijn comfortzone stappen.
In januari wil ik dan altijd even terug naar een gespreid bedje. Liedjes die ik ken, waar ik niet van schrik, die me geruststellen. Afgelopen januari kwam ik op het lumineuze idee om een playlist te maken met alle albums die ik ooit heb gehad. Op cd, lp, cassette, Spotify, maakt niet uit. Van die albums die je kunt dromen, meteen herkent, lekker wegluistert.
Ik kan dat iedereen aanraden. Je wordt opnieuw verliefd op verloren gewaande liefdes. Voicst was zo’n (her)ontdekking voor mij. A Tale Of Two Devils heb ik in 2008 grijs gedraaid, maar ik was ze volledig uit het zicht verloren. High as an Amsterdam Tourist! Wat een heerlijke stuitermuziek. A Tale of Two Devils! klinkt zo simpel, maar er zit zo’n lekkere wrange twist in die je niet loslaat.
Als je Voicst zegt, zeg je Tjeerd Bomhof. Als je Tjeerd Bomhof zegt, zeg je ‘held’. Hij was Neêrlands alternatieve hoop in bange dagen, in de zeroes. De doorbraakhit van Voicst, in 2006, was Dazzled Kids. Ik was meteen verliefd, herkende er een dEUS-achtige creativiteit en grilligheid erin. Later zou Tjeerd onder de noemer Dazzled Kid solo furore maken, en in samenwerkingen met onder anderen Sticks.
Dazzled Kids is in mijn hoofd een Nederlandse indie-klassieker, maar als ik de luistercijfers van Spotify erbij houdt, dan klopt dat niet. Zullen we hem dit jaar in de Snob 2000 stemmen, met z’n allen?
Afbeelding: Flickr
