Nog niet eerder vormde een heel album met cover stories de aanleiding voor een bijdrage in deze rubriek (geloof ik), maar eens moet de eerste keer zijn. Een beetje snob is ongetwijfeld bekend met het fenomeen tribute-album: artiesten coveren hun invloeden. Bij mij thuis in de kast prijken onder meer If I Were A Carpenter, Kiss My Ass en Red, Hot & Blue: de Cole Porter-tribute die onlangs centraal stond bij een battle. Lang niet altijd een onverdeeld genoegen; dikwijls blijven die fangirls en -boys veel te dicht bij het origineel. Daar kun je Bill Callahan en Will Oldham in geen geval van betichten.
Hun Blind Date Party (2021) is van een geheel ander laken een pak. Tijdens de corona lockdowns van 2020 bouwden oude vrienden Callahan en Oldham – ze kenden elkaar al uit de tijd dat ze verscholen gingen achter de artiestennamen Smog en Palace – een feestje voor de thuisblijvers. Een uitdaging op afstand voor hun collega’s op het Drag City-label, een digitale handschoen die gretig werd aangenomen. Iedereen was het binnen zitten zat en wilde iets Doen! Het resulteerde in een uitzonderlijk coverproject, waarbij ieder origineel een paar extra vleugels kreeg aangemeten.
En wát voor originelen: Lou Reed, Iggy Pop, Robert Wyatt en David Berman, om er een paar te noemen. Zo had iedere cover bedoeld moeten zijn. Eén voor één werden de nummers online gelekt, alvorens ze eind 2021 op plaat werden samengebracht. Voorzien van een prachtig boekwerk, met tekst en uitleg van de samenwerkingspartners. Al vroeg in dat jaar kwam ik Wish You Were Gay op het spoor, de interpretatie met-een-vette-knipoog van de Billie Eilish-single. Mijn onthutste dochter kon haar oren niet geloven! Er staan meer prijscovers op Blind Date Party, maar eentje greep me direct bij de lurven: OD’d In Denver. Het origineel is van Hank Williams Jr., zoon van de aartsvader van de country. Ten tijde van dat nummer had hij bepaald geen makkelijke periode achter de rug.
Ga er maar aanstaan: de schoenen vullen van zo’n vader. Al op zijn vijftiende kreeg hij Jr. zijn eerste platencontract. Na het inzingen van een biopic over Hank Sr. en wat halfzachte pogingen met een Rock & Roll-alterego leek er eindelijk schot in zijn carrière te komen, toen hij midden jaren 70 southern rock omarmde. Tot hij 135 meter van een berg viel en tegen twee jaar revalidatie en gezichtsreconstructie aankeek. Pas tegen het einde van ‘79 wist hij zichzelf weer op de rails te krijgen met een nieuw outlaw-image en de albums Familiy Tradition en Whiskey Bent and Hell Bound.
Van dat laatste album is OD’d In Denver zeker niet het bekendste nummer, maar wel het intrigerendste. Dat vond ook Matt Sweeney, die Callahan en Oldham hielp een nieuwe draai te geven aan de cover. One of the things I like about the Hank version is the character tells the story, and says a whole bunch of heavy shit, and then he’s like, “oh well!” Like he’s going to keep rolling along? […] The absence of whatever happened, the mystery, is fucking amazing. Dankzij de inbreng van Sweeney werd de met veel branie gebrachte wals door Callahan en Oldham omgetoverd in de volstrekt andere sfeer: het broeierige relaas van de berouwvolle cocaïneverslaafde ik-persoon.
