Even een kleine indicatie om aan te geven dat we oud aan het worden zijn: onlangs vierde het album Monster zijn dertigste verjaardag. Vreemd, want net zoals ik The Division Bell nog immer als een nieuw album van Pink Floyd ervaar, heb ik hetzelfde bij bovengenoemd album van R.E.M.. Decennia vliegen blijkbaar in een oogwenk voorbij.
Nieuw op dit album was ook de muzikale stijl van R.E.M.. Na de successen van Out Of Time en Automatic For The People (met respectievelijk Losing My Religion en Everybody Hurts) werd het ook wel een beetje tijd om een andere richting in te slaan. Wat het nu exact geworden is, is onderwerp van discussie. Is het grunge? Glamrock? Of toch een soort punk? Gitarist/toetsenist Peter Buck sloeg alle laatjes dicht en noemde het simpelweg ‘rock’. Inclusief aanhalingstekens om het alsnog ingewikkeld te maken. In ieder geval werden de akoestische gitaren ingeruild voor elektrische distorted gitaren, werd het overdubben beperkt tot een minimum en zien we af en toe een knipoog naar het gitaargeweld uit de jaren zeventig. Ik kocht ‘m blind.
De grote hitsingle was What’s The Frequency, Kenneth?, die het vooral erg goed deed in de Angelsaksische landen. Andere singles van het album waren Crush With Eyeliner, Strange Currencies, Tongue en Bang And Blame. Die laatste deed het als single trouwens bijna net zo goed als What’s The Frequency, Kenneth?, maar wist in dit moerasgebied slechts een 21-ste plaats te bereiken. Vreemd natuurlijk, want Bang And Blame is de apotheose van het album. Alles dat Monster goed maakt, komt samen in dit nummer. Elk nummer dat ervoor staat een prelude, alles dat erna komt is het naspel dat op de daad volgt.
Wacht even… heb ik het nu alweer over seks? Dat is precies waar Bang And Blame over (lijkt) te gaan. Seksualiteit als wapen. Althans, dat is wat zanger Michael Stipe ooit riep over dit nummer. Je zou zeggen: hij kan het weten.
Nu zou muziek geen muziek zijn als een nummer als Bang And Blame geen ruimte zou bieden voor andere interpretaties. Sommige muziekanalisten horen victim blaming c.q. huiselijk geweld in dit nummer. Anderen zien in Bang And Blame een soort van verwijt richting Kurt Cobain die, vlak voor het verschijnen van Monster, zichzelf inschreef voor de 27 Club. Een andere theorie is dat het nummer over homofobie richting Michael Stipe gaat, die dan geuit wordt door mensen die de homoseksualiteit in zichzelf onderdrukken. Dit laatste staat niet helemaal in tegenspraak met de eerder genoemde verklaring van Stipe zelf en zou best nog wel eens de spijker op de kop kunnen slaan. Gezien de tekstuele genialiteit van Stipe zou ook zomaar alle bovengenoemde uitleg ‘waar’ kunnen zijn.
Dat de nummer 32 van onze Ondergewaardeerde Playlist zelfs bij de leden van R.E.M. ondergewaardeerd is, bleek bij het uitkomen van hun album In Time: The Best of R.E.M. 1988–2003. Het nummer staat niet op de tracklist! Het enige nummer van Monster dat op deze ‘best tof’ staat is What’s The Frequency, Kenneth? De barbaren…
