Mijn meest triviale playlist is die met supervocalic acts. De term supervocalic heeft niks met zang te maken, maar met dat in de naam van de band of artiest alle klinkers exact één keer voorkomen. Simon & Garfunkel, Tenacious D, Astrud Gilberto, Lupe Fiasco en Cocteau Twins; om een paar voorbeelden te noemen. Of Run DMC, maar alleen als ze samenwerken met Aerosmith of Jason Nevins.
Toen ik er op ging letten, kwam ik overal supervocalic bands en artiesten tegen: Françoiz Breut, Joe Zawinul, Cloudmachine, Superorganism. Je gaat het pas zien als je het doorhebt.
Enter Finnoguns Wake, door Stereogum getipt als één van de bands voor 2024. Eerst vermoedde ik dat de bandnaam expres gesupervocaliseerd was van James Joyce’s roman Finnegans Wake. Maar nee. De naam is een woordspeling op de namen van de oprichters van de band: Finn Berzin en Tim ‘Shogun’ Wall. De eerste een jonge hond, de tweede een veteraan uit de Australische rockscene. Ze vonden elkaar toen Shoguns beste vriend en bandmaat emigreerde en Shogun bevriend raakte met Finn, de jongere broer van z’n voormalige bandmaat.
Ze verschillen nogal in leeftijd, wat ertoe bijdraagt dat in de sound van Finnoguns Wake veel van de Australische rockmuziek van de afgelopen decennia terugkomt: de Britpop van DMA’s, de Sturm und Drang van Gang Of Youths en de sixties pop van Shoguns oude band Royal Headache. Ze eindigen muzikaal ergens halverwege Groot-Brittannië en de VS; tussen Oasis en Hüsker Dü.
Op de eerste ep van het duo nemen de twee leden afwisselend de zang voor hun rekening. Het meest geslaagd is Blue Skies, dat wordt gedragen door een geweldige, euforische gitaarriff die bijna een minuut aanhoudt en blauwe luchten boven de Outback beloven. Maar dan zingt Shogun de eerste regels:
I’ve been waiting for these blue skies to die
My heart just feels so reckless and so tired these days
Blauwe luchten zijn maar vervelend als je rouwt om het vertrek van je beste vriend. Als iedereen om je heen verder gaat met z’n leven, terwijl jij vasthoudt aan je oude bestaan en het liefste altijd muziek wilt blijven maken. Maar, zo beseft Shogun, elk einde betekent een nieuw begin; in dit geval het begin van Finnoguns Wake. Het maakt Blue Skies geen klaagzang, maar een manifest.
En dan hebben ze ook nog een supervocalic bandnaam.
