Ik scheurde 7 augustus af. De achtste, met de hoes van het album Axe Victim, leverde een glimlach. En lichte verbazing, bij The Art of Punk and New Wave-kalender. Want om de band Be-Bop Deluxe een etiket op te plakken of in een vakje te stoppen kost enig nadenken, maar punk noch new wave zou in mij zijn opgekomen. Wel art- of glamrock, waarbij voor mij de glam en art vooral in het uiterlijk van de band zaten en de rock in hun muziek. Waar geen twijfel over bestaat is het predicaat ondergewaardeerd. En ook wel vergeten, dus wie weet, levert dit blog een oh ja-moment.
Het was zanger/gitarist Bill Nelson die in ’73 met een aantal gelijkgestemden de band oprichtte. Het was ook Bill die de koers bepaalde. Hun eerste podiumervaringen deden ze op in het pubcircuit, al speelden ze alles behalve pubrock. Beter: intelligente en afwisselende melodieuze rock, waarbij gitarist Nelson de boventoon voerde en alle ruimte kreeg (of hoogstwaarschijnlijk nam) om zijn virtuositeit te tonen.
Tussen ’74 en ’79 werden in totaal vijf studio-albums en één liveplaat uitgebracht. De band werd (toen) alom gewaardeerd en kreeg goede kritieken, maar groot commercieel succes bleef uit. Alleen de single Ships in the Night van het derde album Sunbirst Finish deed het goed in zowel het VK als de VS. Eind ’78 trok Bill Nelson de stekker eruit; tijd voor iets anders, vooral soloalbums waarbij Bill ook nog eens alles zelf bespeelde.
Nelson, 75 inmiddels, is zoals vele generatiegenoten nog steeds actief in de muziek. En hoe! Dit jaar verscheen Powertron, in een gelimiteerde oplage van duizend exemplaren. Het is zijn 51ste (!) sinds 2012. Ik ben verder terugkijkend maar gestopt met tellen. Productief is zwak uitgedrukt. Alle releases zijn uitgebreid terug te vinden op zijn prachtig vormgegeven website Dreamsville, en ook daar te beluisteren (mocht je tijd over hebben).
Om een goed beeld van zijn muziek met Be-Bop Deluxe te krijgen is de opener van datzelfde Sunbirst Finish exemplarisch. Géén Be-Bop, wat de naam suggereert, maar rock ‘n roll, cha cha cha, folk en hardrock en dat alles in een popliedje van nog geen vijf minuten. Blijft de vraag hoe deze band nou op die punk en new wave scheurkalender terechtkwam. Antwoorden graag via onderstaand contactformulier.
