Eigenlijk is metal de enige muzieksoort waarin ik op eigen initiatief naar subgenres ging zoeken, en nog steeds. Nou vooruit, dat geldt ook wel voor post-punk maar dan iets minder fanatiek. Daar waait om de zoveel tijd vanzelf wel iets mijn kant op wat me raakt.
Vanaf de jaren ’90 was het aanbod metal meer dan reuze. Vooral thrash, speed en death deden het goed in mijn brein. En het mocht best een beetje sleazy en goor klinken, zoals Carcass, Obituary of Entombed. Daarna kwamen doom en sludge, lekker voor de afwisseling. Industrial kon niet lang uitblijven. Geraakt door bands als Godflesh en Pitch Shifter vond ik dat het nog wat zwaarder kon. En zo kwam Fear Factory vanzelf op mijn pad. Nog steeds herinner ik me de overdondering toen ik voor het eerst Demanufacture beluisterde. Alsof de twee voorgaande albums (Soul of A New Machine en Fear is The Mindkiller) maar simpele vingeroefeningen waren. Demanufacture is nog steeds een metal standard.
Een paar maanden later volgt er weer een frontale muzikale beuk. Ik krijg Destroy Erase Improve van het Zweedse Meshuggah in mijn handen gedrukt. Next level metal, en hoe! De zware, weirde riffs en complexe ritmes zijn vanaf het eerste moment een verslavende combinatie. Bij Fear Factory was de liefde na Obsolete (1998) wel over. Van Meshuggah heb ik ondertussen vrijwel alles in de kast.
En dan zijn we in 2003. Op maandagavond zet ik nog wel eens TMF’s Wet and Wild aan. Een programma met genoeg variatie voor de liefhebber van zware versterkte gitaren. Helaas overleeft het de verschuiving naar extreem vroeg op dinsdag niet, maar die voorbeeldig samengestelde verzamel-cd draai ik nog steeds graag. Bij Wet and Wild zie ik voor het eerst Textures. Ik krijg Ostensibly Impregnable niet meteen drie keer achter elkaar foutloos uitgesproken. In mijn hoofd ben ik na dit nummer weer een dimensie verder als het om metal gaat. Diezelfde week heb ik album Polars in bezit en nog steeds kom ik superlatieven te kort om te beschrijven hoe geweldig dit zelfgeproduceerde debuut is. Een technisch volmaakte harmonie van death en thrash, overgoten met een extreem sausje. De riffs worden je door de strot geduwd en in de solo’s hoor je (net als bij Destroy Erase Improve) de invloed van Allan Holdsworth. Over strot gesproken, de vocals van zanger Pieter Verpaalen zijn agressief, bijtend en schreeuwend en soms ook zuiver en mooi. Lovende recensies zijn er volop voor het zestal.
In totaal maakt Textures vijf platen. De sound wordt gaandeweg melodieuzer en iets minder extreem. De band reist de hele wereld over naar bijzondere plekken en houdt er eind 2017 mee op. Dit jaar volgde een herstart en werden er festivals aangedaan. En het lijkt hier niet bij te gaan blijven.
Helaas maakte Pieter Verpaalen het succes niet mee. Voor aanvang van de opnames van Drawing Circles werd hij vervangen door Eric Kalsbeek. Verpaalen bleef een belangrijk figuur in de Nederlandse metalscene en richtte met een aantal gelijkgestemde zielen de Stichting voor Alternatieve Muziek (StAM) op.
Op 31 juli overleed Verpaalen, slechts 44 jaar oud. Niet alleen zijn vrouw en twee kinderen zullen hem missen.
Headerfoto via wikipedia
