Froukje – Kwijt

65 jaar geleden verscheen Kom Van Dat Dak Af van Peter Koelewijn. De start van de Nederlandstalige rock- en popmuziek. In al die jaren is veel prachtige Nederlandstalige muziek verschenen. De bloggers van Ondergewaardeerde Liedjes kiezen deze zomer de in hun oren mooiste en meest ondergewaardeerde Nederlandstalige liedjes uit die 65 jaar.

Ik had echt helemaal niks met Froukje, ik kende haar niet eens echt. Mijn (op weinig gebaseerde) idee was dat ze gewoon zo’n gen-Z’er was die liedjes schreef waar ik toch niks aan zou vinden.

Totdat ik ongeveer een jaar geleden een podcast hoorde waarin Froukje te gast was. Nog steeds had ik geen idee wat ik van haar liedjes vond, maar wat een leuk mens. Nuchter, eerlijk, een fijn persoon om naar te luisteren. Volgens mij luisterde ik toen ook wel één of twee liedjes. Maar die bevestigden wel een beetje mijn gevoel. Dat ze liedjes schreef die niks voor mij waren: ik wilde helemaal niet dansen.

En toen was daar begin dit jaar ineens haar album. Niet dat ik dat doorhad, maar op een dag kwam ik beneden en toen stond er een Nederlandstalig album op. Met liedjes die ik leuk vond. Van Froukje dus. Voor deze blog zou ik eigenlijk bijna ieder liedje van haar album kunnen kiezen. Bij haar liedje ’23 Mei’ heb ik al meermaals meerdere tranen weggepinkt, van ‘Drijfzand’ krijg ik precies het benauwde gevoel dat ze omschrijft, maar dan op een fijne manier en in ‘Zonder Liedjes’ beschrijft ze op een heel persoonlijke manier het universele imposter syndrom.

Toch kies ik voor ‘Kwijt’. Omdat dat het eerste liedje is dat ik die dag hoorde. Omdat het volgens mijn kinderen ‘mama’s liedje’ is. Ondanks dat ook dit liedje, net als haar eerste hit ‘Ik Wil Dansen’ gaat over iets waar ik me minder mee identificeer: ik raak geen vrienden meer kwijt in de stad, want ik spreek liever thuis af. Of bij een concert. Van Froukje bijvoorbeeld.