Elke dinsdagmorgen begin jaren 80 stond een aantal vinyljunkies (en stripliefhebbers) voor de nog gesloten deur van de Openbare Bibliotheek aan de Vismarkt te Groningen. Je kende de koppen. Veel gesproken werd er niet. Om tien uur opende een medewerker de deur. Tijdelijke daklozen haalden een kopje koffie. Lazen de krant. De vinyljunkies beenden met grote stappen de roltrap op om als eerste de uitleenbakken op nieuwe en interessante aanschaffen door te spitten.
Ik graaide een aantal platen bij elkaar die je voor 1 gulden 50 per stuk twee weken thuis mocht draaien. De meest waanzinnige muziek belandde zo in ons studentenhuis. Die ene keer nam ik ‘The Lost EP’ van de Nieuw-Zeelandse band The Chills mee. Nooit van gehoord. Thuis zette ik de plaat op.
Het eerste nummer: ‘This Is The Way’, geeft gelijk een goed beeld van componist, zanger en gitarist Martin Phillipps:
This is the way
This is the only way for meFill your head with alcohol
Comic books and drugs.
Herkenbaarheid. Waarschijnlijk stonden bij Martin net zoveel – nee meer! – platen, stripboeken en lege flessen in de kamer als in de mijne. Een verzamelaar. Iemand met zijn hoofd in de wolken. Wat een heerlijke mengeling van enthousiasme, levenslust en onzekerheid knalde de kamer in. En wat een invloeden! ‘Never Never Go’ had op een Buzzcocks plaat kunnen staan. Het majestueuze ‘Whole Weird World’ op de eerste Pink Floyd. Punk & Psychedelica: enthousiasme, levenslust en onzekerheid, ook die onzekerheid, ben ik wel goed genoeg?
Well – they persuaded me
I had to leave the band
The reasons given I didn’t understandThey said “Now Martin – if you really cared”
I felt I had to – I’m feeling really scared
They killed my best dream deadThey killed my best dream dead!!
Wat betreft The Chills gebeurde feitelijk het tegenovergestelde: Martin was de enige constante binnen de band. Andere leden vlogen in en uit als bij een duiventil in Nieuwezeil. Volgens Phillipps een van de redenen dat er binnen de Chills niet echt een organisch groepsgeluid kon ontstaan. Onzekerheid, depressies, verslaving en uiteindelijk een hepatitis c infectie stonden een echte doorbraak in de weg.
Maar dat kreeg ik allemaal pas later in de gaten. In de zomer van 1986 gaf ik iedereen die ik lief had een cassette cadeau met de Lost EP erop, aangevuld met liedjes van de tweede van The Feelies.
Na 1990 verscheen steeds in wisselende bezettingen, mondjesmaat en met steeds grotere tussenpozen, studiowerk van de band. In 2019 maakte Julia Parnell de documentaire ‘The Chills: The Triumph & Tragedy of Martin Phillipps’, uitgezonden op nationale tv. Het ging slecht met Phillipps, slecht genoeg om Nieuw-Zeeland wakker te schudden en het chaotisch inspirerende leven van Phillipps op tijd vast te leggen. Maar daarna ging het wonderwel weer de goede kant op. Phillipps ruimde naar eigenzeggen zijn boven- én zijn huiskamer op: enorme hoeveelheden vinyl en vooral posters belanden in de openbare verkoop.
“I’m not dead”, reageerde Phillipps in een interview naar aanleiding van de documentaire.
Nu dus wel, en volgens de berichten toch nog vrij onverwacht. Zoals de meeste dingen in het leven van Martin Phillipps toch weer anders liepen dan verwacht. Het heeft ons veel moois opgeleverd.
Good Night Peter, Good Night World, Good Night Chills.
