Een belangrijke persoon in mijn leven heeft op zijn bovenbeen de tekst
Lasciami qui
Lasciami stare
Lasciami così
Non dire una parola che
Non sia d’amore
ofwel,
Laat me hier
Laat me alleen
Laat me zoals het is
Zeg geen woord
Tenzij het een woord van liefde is
getattoëerd staan: het eerste couplet van het nummer Annarella van Italiaanse “Filososoviet-Punk” band CCCP – Fideli alla linea. In het kader van mijn bezigheden bij ondergewaardeerde liedjes vroeg ik hem om me wat meer te vertellen over CCCP en Annarella. In deze blog doe ik mijn best dat verhaal eer aan te doen.
CCCP is een aparte band met een ontzettend belangrijke rol binnen de Italiaanse muziek van de jaren 80 (en daar voorbij). Ze hebben iets cult-achtigs over zich. Het is punk in essentie, maar enorm verhalend en artistiek. Je leert je te verplaatsen in de atmosfeer, in de teksten; in wat CCCP je wil vertellen.
In Annarella vertelt leadzanger Giovanni Lindo Ferretti met weinig woorden over een gebrek aan (liefdevolle) communicatie. Het liedje bestaat uit twee coupletten die constant herhaald worden. Bijna als een mantra. De baslijnen zijn fantastisch, de gitaren crunchy en de onweerstaanbare stem van Giovanni zindert als de rede van een predikant. Simpel maar effectief raakt het precies waar het pijn doet. Annarella functioneert als een soort gateway naar de CCCP-cult. Het geeft het gevoel en de kwaliteit van de band weer, maar op zeer eenvoudige en toegankelijke wijze. Zo raak je verslaafd. En voor je het weet zit je ook tot aan je nek in muziek die een stuk lastiger te luisteren is.
Giovanni schreef het nummer met zijn overleden vader in gedachte. De communicatie tussen vader en zoon verliep namelijk moeilijk en Giovanni leeft nu verder met spijt, beseffend dat de zaken niet meer rechtgezet kunnen worden. Echter is het nummer niet naar zijn vader vernoemd, maar naar zijn vriendinnetje. De relatie verliep niet zo goed, dus om een ruzie goed te maken bood hij het nummer aan als cadeau: kijk, Annarella, hier heb je een heel erg goed nummer. Ik heb het niet voor jou geschreven, maar ik kan het je wel cadeau doen, door het jouw naam te geven [deze quote is losjes vertaald uit het Italiaans]. En Annarella nam het cadeau aan. Zij speelde zelf overigens ook een rol binnen CCCP, namelijk die van een soort levend standbeeld dat bijdroeg aan de live-shows met kostuums en acteerwerk, bijna als in een opera.
Met deze bijzondere liveshows begon het verhaal van CCCP in 1982 in West-Berlijn. Leadzanger Giovanni Lindo Ferretti en gitarist Massimo Zamboni, beiden afkomstig uit de Italiaanse regio Emilia, ontmoetten elkaar in Kreuzberg en vormden CCCP geïnspireerd door een diepe fascinatie voor Oost-Berlijn en het communisme (CCCP is de cyrillische spelling van SSSR). Een drummer hadden ze niet nodig, daar werd een machine voor gebruikt. CCCP trad op met een instelling van punk, maar verbond daarbinnen veel verschillende genres met elkaar. In 1984 volgde het eerste album: 1964/1985 Affinità-Divergenze Fra Il Compagno Togliatti E Noi – Del Conseguimento Della Maggiore Età. Gestript, angstig en eclectisch vormde het een internationale doorbraak. In de jaren die volgden is het geluid van CCCP flink getransformeerd, tot het laatste album: Epica Etica Etnica Patos. Tevens een baanbrekend en onvoorspelbaar album, maar met een veel voller, psychedelisch geluid dat zo nu en dan zelfs de richting van art-pop ingaat. CCCP kleurt duidelijk niet binnen de lijntjes van de gevreesde genre-hokjes.
Vlak na de val van de Berlijnse muur en de SSSR, op de dag dat Duitsland verenigd werd, werd CCCP opgeheven. Wel gingen de bandleden in verschillende formaties door binnen andere projecten zoals C.S.E. en P.J.R., met telkens transformerende geluiden en ideeën. Over de jaren heen zijn de ideeën van Giovanni zelf overigens ook flink getransformeerd. Van Italiaanse Soviet-punker in Berlijn is hij overgestapt op een simpel leven als paardenfokker in het dorp waar hij opgroeide en stemt hij rechts van het midden. Het leven kan soms vreemd lopen…
Voor de fans maakt het over het algemeen niet uit, CCCP laat iets bijzonders na. Ze maakten internationaal naam, verschenen met punk op de nationale televisie. Dat zou vandaag de dag niet meer gebeuren.
e non è ancore finita
(en het is nog niet over)
