Wegdromen met The World Of Dust
Stefan Breuer komt uit Bilthoven. Als The World Of Dust maakt hij lo-fi indie muziek van het experimentele soort. Breuer is geen onbekende binnen de underground-scene van Nederland. Hij heeft zijn eigen platenlabel – Tiny Room Records – en zat en zit in bands als Lost Bear, I am Oak, wh^rl en Combo Qazam. Zijn nieuwe The World Of Dust-album heet 13 Holy Nights. Het is een bijzonder album met een duidelijk concept: de Dertien Heilige Nachten die plaatsvinden van 24 december tot en met 6 januari. En precies ook in die periode is het album voor het eerst uitgebracht, op Instagram. En recent – op 7 juni – kwam het album gewoon nog een keer uit!
“Ik creëer graag een baken van rust waar mensen of in mee kunnen gaan of lekker op kunnen wegdromen”
We gingen in gesprek met de man achter The World Of Dust. We spraken niet alleen over het specifieke concept van dit album en over het ontstaan ervan. Maar ook over waarom je een album twee keer gaat uitbrengen.
Stefan zegt specifiek daarover: “Dat sluit aan op het feit dat ik onafhankelijk ben en een eigen label heb. Ik mag in principe doen wat ik wil. Of dat nou gaat om de muziek zelf of om het uitbrengen en promoten daarvan.”
In de periode van de Dertien Heilige Nachten heeft The World Of Dust elke dag een track gedeeld, in de story en de feed en daarna weer verwijderd.
Stefan: “De eerste release was tijdelijk. Het was ook een experiment om te zien wie er elke dag terugkomt en wie het is opgevallen dat ie weer verdwenen is. En de tweede release? Ik heb cd’s en platen besteld en daar wil ik natuurlijk dan voor nu ook de nodige aandacht aan geven. Bovendien, als je hem al van tevoren ergens live hebt staan dan vindt Spotify bijvoorbeeld dat moeilijk om het als een nieuwe release te zien. Dus het is vanaf nu weer gewoon een nieuw ding.”
“Wat het misschien ook anders maakt is dat veel liedjes op de gitaar zijn geschreven maar op de hele plaat geen enkele gitaar staat”
Niet alleen verloopt de tweetraps-release van het album anders dan normaal, ook het album staat weer volledig op zichzelf.
Stefan: “Bij elke artiest is de laatste plaat een soort van tegenreactie op de plaat ervoor. Ik heb als The World of Dust er al best wel een aantal gemaakt. De vorige was Gaman. Dat was echt een akoestisch album. En ook een geproduceerd, gelaagd en gearrangeerd geheel, waar ik lang aan gewerkt heb. Gaman was bovendien digitaal opgenomen en had veel gastmuzikanten. Toen Gaman klaar was begon ik direct aan 13 Holy Nights en in hoofdvorm is het een tegenreactie geworden.”
Die tegenreactie behelst onder andere de specifieke thematiek alsmede de manier waarop het album is gemaakt. De nieuwe plaat gaat over de Dertien Heilige Nachten, een magische tijd waarin er volgens de antroposofie een diepere verbinding met de spirituele wereld mogelijk is. Er zijn eeuwenoude rituelen om opnieuw verbinding te maken met de natuurlijke wereld en om via dromen af te stemmen op waar je in het leven staat.
“Elk lied is geschreven naar aanleiding van een droom die ik dan twee jaar geleden tijdens de Heilige Nachten had. Elke ochtend bij het wakker worden heb ik de droom opgeschreven, in het Engels gewoon gelijk. En heel veel stukjes tekst zijn één op één opgenomen in de songtekst. Of wel diezelfde dag nog, of in diezelfde week, is de muziek erbij geschreven. Wat het misschien ook anders maakt is dat veel liedjes op de gitaar zijn geschreven maar op de hele plaat geen enkele gitaar staat. De vorige plaat was echt veel verschillende snaarinstrumenten. Ik was voor dit nieuwe album heel veel bezig met een sampler uit de jaren 90, een Ensoniq ASR-10, daar kun je veel geluiden mee opnemen en heel makkelijk kun je er een stukje uitknippen en die dan weer loopen, omdraaien en direct op je klavier spelen. Die sampler werd het uitgangspunt van de productie van de plaat.”
“Ik hoor natuurlijk al jarenlang dat ik muziek maak voor een klein publiek, dat mijn stem niet voor iedereen is, of dat de liedjes te lang zijn of een raar akkoord hebben”
“Het was voor mij ook een nieuwe manier van werken. Ik heb hier ook wel de nodige YouTube tutorials voor moeten volgen, maar om er iets heel slicks van te maken dat past niet heel erg bij me. Er moet karakter in. En het proces moet ook lekker vlot zijn. Als ik eerst de vertaling van de gitaar naar toetsen heb gemaakt, maak ik het meestal dezelfde dag af. Ik heb dit album ook allemaal opgenomen op mijn Tascam 388 8-sporen tape-recorder. Zo’n recorder had ik in mijn jeugd ook, ik heb er op leren opnemen toen ik een jaar of tien/elf was. Recentelijk heb ik er gelukkig weer eentje gevonden. Het is een apparaat echt gemaakt voor thuisgebruik, je kunt het niet echt een hifi-apparaat noemen.”
“Uiteindelijk is het album gemastered door dezelfde jongen die Gaman heeft gemixt. Floyd Atema, en ja, die heeft het dan ook net weer even wat meer uit die lo-fi-hoek getrokken. Wat dat betreft vind ik het ook niet meer echt een lo-fi-plaat. Maar ook zeker niet een plaat voor Q-Music.”
Naast dat Gaman – het vorige album – echt veel verschillende snaarinstrumenten bevatte was het ook heel erg aards. De nieuwe plaat is dan weer de meer spirituele kant van The World Of Dust.
”Ik ben heel atheïstisch opgevoed. We hadden niets met spiritualiteit thuis. Eigenlijk sinds een jaar of tien – sinds onze dochter is geboren en sinds ze naar een antroposofische opvang is gegaan – ontdekte ik interessante concepten. Zoals dit, de Dertien Heilige Nachten. Ik ben nog steeds gewoon een heel rationeel en op wetenschap gebaseerd mens, maar ik vind het fijn en leuk die spirituele kant daarin een beetje te vermengen. Want anders wordt het zo leeg. Als ik zie wat bijvoorbeeld een mindfulness-cursus me heeft gebracht of yoga of gewoon alleen al hardlopen! Gewoon alle dingen waardoor je op een andere manier gaat nadenken en tijd anders gaat beleven. Wat dat betreft heb ik wel behoefte aan een kleine spirituele factor.”
“Ik ben waarschijnlijk de enige lo-fi-slaapkamer-muzikant uit Bilthoven”
The World Of Dust maakt al jaren prachtige muziek, maar is verre van mainstream.
“Ik hoor natuurlijk al jarenlang dat ik muziek maak voor een klein publiek, dat mijn stem niet voor iedereen is, of dat de liedjes te lang zijn of een raar akkoord hebben. Ja, dat ga ik op een gegeven ogenblik dan ook gebruiken natuurlijk, ik ben dan ook ‘die indieband-persoon’ hier in de buurt. Ik ben waarschijnlijk de enige lo-fi-slaapkamer-muzikant uit Bilthoven. Dat kan ik een beetje naar mijn hand zetten.”
“Maak ik fijnproevers-muziek? Dat durf ik dan ook weer niet te beweren. Ik weet nog die keer dat ik een keer in Frankrijk op tour was met The World Of Dust. We speelden ook op het platteland en daar had ik echt een soort openbaring. Soms zaten daar 50 tot 60 Fransen, lokale mensen van in de 60/70 in het publiek en die vonden het fantastisch. Ze kochten ook allemaal cd’s en waren helemaal betrokken, ondanks dat ze niet wisten, bijvoorbeeld, wie Elliott Smith of Nick Drake was of Mount Eerie. Je hoeft dat soort muziek dus ook niet te kennen om het idee erachter te kunnen waarderen.”
“En wat dat idee is? Het idee erachter is het even ontsnappen van de drukke wereld. Ik creëer graag een baken van rust waar mensen of in mee kunnen gaan of lekker op kunnen wegdromen. Mijn muziek is nog steeds geen easy listening, zeker niet denk ik, meer het tegenovergestelde… Maar het geeft wel op dezelfde manier een gevoel van rust mee aan de luisteraar.”
Een van de tracks van het nieuwe album die je een gevoel van rust mee kunnen geven is het prachtige Sad Detective. Maar check ook zeker het volledige album.
Foto’s: Anneke Nieuwdorp (kop) en Maarten Boswijk
