Het zou de laatste editie zijn van Club 3voor12 Utrecht op de oude locatie: het podium van Utrechtse oefenruimte dB’s. Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat eerdere edities volkomen aan me voorbij waren gegaan, maar eens moet de eerste keer zijn. De kans om Ringo Starbucks in actie te zien wilden mijn Utrechtse concertmaatje en ik niet aan ons voorbij laten gaan. Tijdens een toegift van de band Kasper Baum twee maanden tevoren zagen we zanger Daniël Klok al eens in actie. Zanger Erny Green – die naast zijn eigen band bijklust in Joy Division Undercover en daarin op fenomenale wijze Ian Curtis tot leven weet te wekken – had de band van zijn collega ruimhartig aangeprezen. Ringo zette een fijne set neer en er werd lustig op los gepogood. Toch stal het voorprogramma de show. En mijn hart.
Droomboter heten ze en ze hadden net een single uit op Spotify: Stop Jezelf (In Een Doos). Post punk-vibes galore (het gitaarwerk van Pepijn Dirks), vraag- en antwoordspelletjes tussen frontvrouw Femke Bun en frontman Diederick van Rijswijk en het publiek en een ritmesectie (Ruben van der Horst op drums en Chris Vos op bas) waarbij stil blijven staan geen optie is. Stop Jezelf klinkt daarbij als een vintage verrukkelijke 15-klassieker. Of iets waar een verrukte Frits Spits je vroeger weken mee zou hebben bestookt. Ik ontsteek niet snel in gejoel tijdens een optreden, maar bij Droomboter was er simpelweg geen greep op te houden, het ging vanzelf. Niets ten nadele van Ringo Starbucks, maar die pogoparty voelde in mijn beleving toch een beetje als het naprogramma.
Waarom het me zo nietsontziend bij de lurven greep, laat zich lastig analyseren. Het zit hem in elk geval niet in de teksten, maar dat ligt geheel aan mij. Daar lijkt onmiskenbaar een missie van uit te gaan, maar ik ben nou eenmaal niet van de teksten; bij mij moet het totaalplaatje hem de truc doen. Een ondertoon van C86-pop helpt om te beginnen, met afwisselend dromerige zang en venijnige uithalen. Live komt Droomboter overigens nog beter tot zijn recht; een paar maanden na het optreden in dB’s zag ik ze opnieuw op Koningsdag en scandeerde de menigte luidkeels DROOMBOTER! nog voor er überhaupt een noot gespeeld was. Best bijzonder dat een groep, die nog niet zo vaak live had opgetreden – 3voor12 was hun tweede show – het publiek zo snel mee kreeg.
Intussen valt er ook een hele EP te beluisteren op Spotify: Treinvaart. In net iets meer dan een kwartier – de sprinter tussen Utrecht en Woerden – denderen de indiepop van tweede single Blaaskaak, het folky Donderdag, het slacker-by-way-of-grunge anthem Jesse en de afscheidsgroet Knuffelbeest (met ukulele van Femke) voorbij. En dan ontbreken er nog steeds een aantal nummers die ik live hoorde, maar vooralsnog niet zijn uitgebracht. In een betere wereld zouden we Droomboter afvaardigen voor het songfestival (gegeven dat we daar volgend jaar, gezien de kater met Joost Klein, nog aan mee willen doen). Voor nu stap ik even snel in sprinter terug van Woerden naar Utrecht, met het even melancholische als meeslepende Stop Jezelf (In Een Doos) op repeat.
