Ergens aan de westelijke grens van Oslo, Noorwegen komen Marianne Sveen en Sol Heilo elkaar tegen tijdens muziekles op de middelbare school. Bærum heet de wijk en het dorpse karakter daar zorgt ervoor dat men veelal naar dezelfde opleiding gaat. De twee dames blijken niet veel op te hebben met dit leven daar en voelen zich niet lang op hun gemak in deze gemeenschap. Samen besluiten ze dan hun heil te zoeken in de muziek en verhuizen naar het centrum van Oslo. Daar komt het tweetal Turid Jørgensen Honerud tegen die hun meeneemt naar een optreden van Anne Marit Bergheim. De vier blijken een connectie te voelen. Zowel op muzikaal vlak als sociaal. Ze voelen zich op de Nordic Institute of Stage and Studio buitenbeentjes. Muzikaal beginnen in deze private muziekschool de eerste tekenen van hun samenwerking vorm te krijgen.
Buitenbeentjes zijn het ook op muzikaal vlak. De vier vrouwen maken een mengeling van Folk, Rock, Jazz, Country en Bluegrass. Met name Sol Heilo blijkt de spin in het web. De multi-instrumentaliste is verantwoordelijk voor veel van de composities. Zelf speelt ze o.a. ook bas, trompet en piano. De band Katzenjammer wordt daar geboren. In 2008 komt hun debuutalbum Le Pop uit, waarop ook A Bar In Amsterdam staat. Het nummer was eerder dat jaar al derde geworden in de jaarlijkse verkiezing van Song van het Jaar bij het landelijke radiostation NRK. Ze beginnen te toeren en raken meer en meer bekend als unieke live-act. Waar de muziek voor feest zorgt, zijn de teksten ietwat bezorgd. Het gaat over verstopt zitten op zolder, wachtend op ‘de storm’ of een man met een pistool. Veel mensen denken dat de tekstschrijver Anne Frank in het hoofd had, toen het werd geschreven.
De tour die ze doen, bijbehorend bij Le Pop, zorgt ervoor dat ze in 2009 tweemaal in Groningen staan. Eerst ESN en in de zomer op het Noorderzon festival, waar ik ze per toeval tegenkwam. Feest alom tijdens het optreden en met name A Bar In Amsterdam werd hardop meegezongen.
Je kunt je voorstellen dat dit nummer voor mij de zomersoundtrack betekende van 2009. Het was voor mij dan ook geen moeilijke keuze om in 2011 de band nog eens op te zoeken in de lokale Oosterpoort. Wederom een succes qua muziek. Maar wat me vooral is bijgebleven, is dat het Noorse gezelschap erg toegankelijk was, zowel vooraf als na het concert. Direct contact met publiek was zeker hun ding. Deze relatief intensieve manier van toeren en concertbeleving maakt dat zij uiteindelijk in 2015 ermee ophielden. Marianne Sveen kon het niet meer opbrengen om de energie te leveren die een Katzenjammerconcert met zich meebracht.
Al met al: een paar albums gemaakt, kleine hitjes gehad en een heerlijke live-reputatie als herinnering. Wat blijft is deze parel.
