Neem hem nou maar mee, deze plaat is echt iets bijzonders. Horen is geloven. De handelaar op de vrijmarkt in het stadswijkje was erg overtuigend. De hoes van het album vertoonde een lelijke ezelsoor, maar dat maakte de muziek er volgens hem niet minder om. Ik trof hem tijdens een verblijf in Wenen, voor een congres over mediatoezicht. Zoals altijd op dit soort reisjes, gebruikte ik de tijd die ik niet aanwezig hoefde te zijn in de congreszaal voor het afstruinen van tweedehands platenzaken en marktstalletjes. Die laatste categorie is per definitie het interessantst. In een winkel heeft de eigenaar doorgaans al het kaf van het koren gescheiden en die laatste categorie van de hoofdprijs voorzien. Op vrijmarkten kun je nog weleens tegen een verrassende vondst aanlopen.
Ik weet waar ik het over heb; sinds 2004 sta ik zelf ieder jaar op 5 mei in de Utrechtse wijk Lombok. Voor de deur bij een vriendin verkoop ik de platen die ik dubbel heb (of die ik om de een of andere reden niet langer in mijn collectie hoef). Ook daar zitten best wat bijzondere dingetjes tussen, die ik enthousiast aan de man probeer te brengen. Net zoals die Oostenrijkse handelaar me niet liet gaan, zonder die plaat van een groep genaamd Smith. Daar heb je hooguit van gehoord, als je in het bezit bent van de Easy Rider-soundtrack. Toen platenmaatschappij Capitol weigerde om de originele versie van The Weight van The Band uit te lenen, mocht het relatief onbekende Smith komen opdraven met een cover. Even tevoren hadden ze een zangeres aan hun lineup toegevoegd: Gayle McCormick.
McCormick had al enige ervaring opgedaan als achtergrondzangeres bij Tina Turner en Etta James, toen Del ‘Runaway’ Shannon tijdens een optreden zijn oog liet vallen op de nieuwbakken frontvrouw. Die heren om haar heen legden een niet onverdienstelijke groove neer, maar zagen er vergeleken bij Gayle toch een beetje uit als lulletje lampenpit in het kwadraat. En wat Gayle vocaal zou klaarspelen op hun grootste (Amerikaanse) hit Baby It’s You – gearrangeerd door Shannon – reduceerde haar begeleidingsband tot garnering. Met haar zangpartij stak ze het origineel van de Shirelles niet enkel naar de kroon, ze stak gelijk ook de overige kroonjuwelen in haar zak. Niet verrassend hielden Gayle en band het krap twee albums met elkaar uit, waarna beide partijen wegzonken in obscuriteit.
Best jammer, want hoewel beide platen vooral weinig opzienbarende covers bevatten van pop- en R&B-hits van tijdgenoten (lekkere groove, dat wel), verdient McCormick’s interpretatie van voornoemde Bacharach-compositie het om door een breder publiek te worden gehoord. Ene Quentin Tarantino dacht er kennelijk net zo over, toen hij het nummer selecteerde voor zijn grindhouse-eerbetoon Death Proof (2007). Verre van zijn beste film en spijtig genoeg lagen zijn gouden soundtrackjaren (Reservoir Dogs, Pulp Fiction, Jackie Brown) al weer een tijdje achter hem. Een uitgelezen kans op verlate erkenning passeerde daarmee jammerlijk. Je had Baby It’s You dezelfde status gegund als Little Green Bag, Girl, You’ll Be A Woman Soon en Across 110th Street.
