Bryan Adams – Native Son

Beste The War On Drugs liefhebbers, sorry dat ik niet naar The War On Drugs kan luisteren zonder afgeleid te worden door de gedachte dat ik Bryan Adams hoor. En Bryan Adams was toch echt eerder. Naarmate de muziekgeschiedenis ouder wordt zal dit steeds vaker gebeuren. En helaas werpt dat in sommige gevallen een blokkade op bij mij, zoals dus bij The War On Drugs. Alle blogs die wij plaatsen worden opgetekend door collega blogger Martijn in een spreadsheet en dat leerde mij dat over laatst genoemde band vier keer is geschreven en over Bryan Adams slechts één keer. Notabene een duet met Mel C in een battle. Dat verdient dus een individuele bijdrage!

Laat ik meteen eerlijk zijn over Bryan Adams; ik ben muzikaal afgehaakt na het album Into The Fire, maar tegelijkertijd is dat voor mij meteen zijn muzikale hoogtepunt. Velen zullen het album van daarvoor Reckless noemen, waar tevens zijn twee grootste hits Heaven en Summer Of ’69 op staan, maar ik opteer voor Into The Fire. Het tekent de fijne recht toe recht aan Rock uit de jaren ’80 waar ook Bruce Springsteen, Bon Jovi en Dire Straits hun beste jaren beleefden. Het is een uiteenlopend rijtje, maar ze roepen bij mij hetzelfde gevoel op en dat is niets meer of minder dan persoonlijk sentiment waar ik u niet nog meer mee lastig zal vallen.

Welke parel van Into The Fire ik moest kiezen was uiteindelijk niet zo moeilijk; de meest ondergewaardeerde en tevens ook de meest maatschappelijk geëngageerde track van de plaat: Native Son.  De geboortegrond van Bryan Adams: Canada, ik ben er nog nooit geweest. Ik zie Canada een beetje als de ‘nuchtere en tolerante buurman’ van de Verenigde Staten. Zonder alle tegenstellingen, wapenbezit en extremisten. Of dat in de praktijk echt zo is? Ik denk het wel. Echter beide landen delen wel een beschamende geschiedenis aangaande de oorspronkelijke bevolking. Net zoals Australië en Nieuw Zeeland overigens. En laten we ook maar niet te stoer doen over ons eigen koloniale verleden. Wat dat betreft komen inzichten en besef pas laat op gang. Zo’n besef ontstond in Canada begin jaren ’80 waar meer erkenning werd gegeven aan ‘first nations mensen’.

Native Son geeft gevoel en inhoud aan de zwarte bladzijden uit de Canadese geschiedenis. Ik zie qua thematiek overeenkomsten met Midnight Oil en hun Beds Are Burning, dat in hetzelfde jaar 1987 uitkwam. Critici van destijds vonden het album Into The Fire te cliché en Native Son van tekstueel middelbare schoolniveau. Ik zou hen willen zeggen: probeer het 37 jaar later gewoon nog eens. Laat je meenemen in het jaren ’80 gevoel met lekkere Rock. De originele versie kon ik niet eens vinden op Youtube, wel op de bekende streamingdiensten. Ik heb daarom voor een nieuwe uitgave gekozen, vorig jaar live uitgevoerd in The Royal Albert Hall.