Neill Kirby McMillan Jr. is op 7 februari op 66-jarige leeftijd overleden. Dat zal menig muziekliefhebber, zelfs snobs, weinig zeggen. Of het argeloze publiek de naam Mojo Nixon kent, het alter ego van McMillan, is ook maar de vraag.
Het overlijden van Mojo Nixon mogen we niet geruisloos aan ons voorbij laten gaan. Allereerst vanwege zijn muziek: psychobilly. Ook op dit forum is psychobilly ten onrechte ondergewaardeerd. Psychobilly is het bastaardkind van rockabilly en punkrock. Rockabilly staat zo’n beetje aan de wieg van de huidige rockmuziek. In de jaren ’50 kwamen country en rhythm & blues samen en brachten rockabilly voort, met vaandeldragers als Elvis en Carl Perkins. Voor huidige oren klinkt het wellicht wat braaf, maar destijds sloeg die muziek in als een bom en daar plukken wij muziekliefhebbers nu nog steeds de vruchten van.
In de jaren ’70 beleefde rockabilly een opleving, maar dan in een smerige, vuige vorm. Psychobilly was geboren met als aanjagers bands als The Cramps: veelal een driemanschap, bij voorkeur met contrabas, veel tattoos en vetkuiven. En vooral de meest opwindende muziek die je je kunt voorstellen. The Meteors, Reverend Horton Heat, het is energiek, het is hard en op de één of andere manier nooit de underground ontstegen. Maar zet een playlist met psychobilly op en je dag kan niet meer stuk.
Binnen de psychobilly was Mojo Nixon een opvallende persoonlijkheid. Mojo Nixon was niet alleen muzikant, maar in de Verenigde Staten ook een mediapersoonlijkheid. Iets klierigs kon hem niet worden ontzegd: liedjes als Elvis is Everywhere en Don Henley Must Die zullen aan de andere kant van de oceaan menige wenkbrauw hebben doen laten fronzen. Zijn samenwerking met beroepsquerulant Jello Biaffra zal die status hebben bevestigd. Nixon klierde niet alleen, maar sprak zich ook uit. Bijvoorbeeld over de artistieke vrijheid van muzikanten. Het bracht Nixon in 1990 in Crossfire van CNN in een even bevreemdende als beangstigende als hilarische redetwist met o.a. republikein Pat Buchanan over de ‘freedom of speech’ voor muzikanten. Een gesprek van meer dan twintig minuten over censuur, sex, violence and rock’n roll. Buchanan stelde de vraag waarom censuur zo erg was als 75% van alle ouders daarvoor zijn, wat zou er mis zijn met democratie? Nixon: “Democracy might be interrupted by a little thing called the constitution.” Mojo Nixon zegt het wat balorig maar is daarin bloedserieus en terecht, in het huidige tijdsbestek zou een dergelijke zin nog steeds moeten klinken.
Als advocaat valt mij een titel als ‘Destroy All Lawyers’ op. Een geweldige psychobilly klassieker waar ik geen enkele aanstoot aan neem. ‘Freedom of speech’, nietwaar.
