Op 17 maart 1299 kreeg Rotterdam stadsrechten en dat 725 jarig bestaan vieren we met een serie blogs over Rotterdamse artiesten. Het is slechts een aanleiding om een selectie uit het muzikale moois van Rotterdam extra aandacht te geven. De blogs worden iedere zondag tot en met 17 maart aangeboden door bloggers die Rotterdam in hun hart hebben gesloten.
We hebben enkele guilty pleasure battles gehad en ik heb besloten daar niet meer aan bij te dragen mocht er nog een volgende komen. Bij iedere Guilty Pleasure Battle wordt gezegd dat guilty pleasures niet bestaan, en terecht, dus bij dezen is dit ook de laatste keer dat ik deze term bezig. Toch nog een laatste Guilty referentie naar collega blogger Danny Den Boef die in één van de battles opbiechtte een zwak te hebben voor Lee Towers. Heel terecht zou ik zeggen; een mooi mens met het hart op de juiste plek al was het alleen maar vanwege zijn hart voor Feyenoord en voor andere mooie evenementen zoals de Rotterdam Marathon. Danny koos al voor een nummer met Anita Meyer als extra bonus. Wat Danny heeft met Lee Towers, dat heb ik met Anita Meyer. Ik vind dat zij zo’n mooie uitstraling heeft, dat ik mijn hele leven al een warm gevoel krijg bij het zien en horen van Anita. Een prachtige vrouw, ik kan niet anders zeggen.
In 1976 brak Anita Meyer door met The Alternative Way en Nederland omarmde deze Rotterdamse. In datzelfde jaar deed Meyer mee in het achtergrondkoor voor de Nederlandse songfestival inzending van Sandra Reemer. Deze eindigde in de middenmoot, maar daar zullen ongetwijfeld wat beleefdheidsstemmen zijn gegeven, omdat we na de winst van Teach-In het organiserende land waren. Het was alleen jury, want televoting bestond nog niet. Terugkijkend hierop had natuurlijk gewoon Anita Meyer gestuurd moeten worden met het liedje Idaho. Net zoals Why Tell Me Why heeft het iets Abba-achtigs zonder dat het Abba is. Deze muziek geeft een goed gevoel en heeft muzikaal ook iets episch in zich. Antita Meyer doet net als eerdergenoemde Rotterdammer Lee Towers nog een stap extra en krijgt Ahoy vol met haar gala concerten. Dat was toen nog maar voor enkele Nederlanders weggelegd.
Deze Rotterdamserie moest van mij van start gaan met deze Rotterdamse icoon. Muziek is een samenbindende factor en dat bewijst Anita Meyer. Ze zingt niet bepaald het genre waarvoor ik muzikaal gezien warm loop en toch raakt ze mij. Dat komt door niets meer of minder dan door een geweldige stem en een geweldige persoonlijkheid.
