Ze was de jongste van het stel, maar de onbetwiste Leader of the Pack: de op 19 januari jl. overleden Mary Louise Weiss. Samen met de tweeling Mary Ann en Margie Ganser en haar oudere zus Betty vormde ze The Shangri-Las. Een atypische exponent van girl group pop uit de jaren 60, vanwege hun image en hun repertoire. Over dat eerste waren de meningen verdeeld; volgens sommige waren het losgeslagen meiden (hun producer) en bepaald niet op hun mondje gevallen (collega’s Ellie Greenwich, Evie Sands). Radio-dj Bruce Morrow zag hen juist als onschuldige middelbare scholieren, doodsbenauwd tijdens het touren en slachtoffer van de muziekindustrie. Over hun repertoire valt in elk geval niet te twisten: hun beste nummers luisteren weg als over-the-top georkestreerde tragedies.
In Amerika hadden ze een handvol hits, waarvan de grootste tot over de plas reikte: het bij ons in een battle bewierookte Leader of the Pack (1964). Een zogenoemde death disc, in de jaren 60 kortstondig in zwang. Synopsis: de aanvoerder van de plaatselijke motorclub – type ruwe bolster, blanke pit – rijdt zich te barsten, nadat zijn intens verdrietige meisje hem op last van haar ouders de bons moet geven. Het bijpassende geluidseffect van gierende motoren dikte het allemaal net iets zwaarder aan en vormde het topje van de ijsberg; producer Shadow Morton had meer van dit type troeven in zijn mouw verstopt. Het was echter Weiss die al dat puberleed op onevenaarbare wijze en meer dan geloofwaardig voor het voetlicht bracht. In de studio vroeg ik nogal wat van het meiske, achteraf verdiende het kind een Oscar voor haar prestatie, schijnt Morton zich te hebben laten ontvallen.
Andere tragische hoogtepunten uit het oeuvre van de Shangri-Las waren Remember (Walkin’ in the Sand), over de pijn van het onvermijdelijke uitdoven van een vakantieliefde en Give Us Your Blessings, waarin de trouwplannen van een piepjong koppel worden weggelachen door hun ouders (waarna ook zij het bordje Wegomleiding over het hoofd zien). En niet te vergeten hun enige hit in Nederland: Past Present and Future. Een huiveringwekkende monoloog van Weiss op de melodie van Beethoven’s Mondscheinsonate, waar volgens sommige een zweem van een verkrachtingsdrama omheen hangt. Diep tragisch, wanneer je bedenkt dat de zangeres ooit in een interview te kennen gaf de inspiratie voor het bezongen verdriet te putten uit een verwaarloosde jeugd, zonder vader.
De Shangri-Las waren overigens geen lang leven beschoren; al in ’69 gingen de dames uiteen. Comebackpogingen in de jaren 70 en 80 kwamen nooit echt van de grond, wel verscheen er in 2007 een solo-album van Mary Weiss met hulp van Greg ‘Oblivian’ Cartwright en zijn band Reigning Sound. Prima rock & roll-plaat, maar Weiss kwam toch het beste tot haar recht in de context van Shadow Morton’s soapopera’s. Met als magistrale hoogtepunt het in- en intrieste I Can Never Go Home Anymore. Over een meisje dat wegloopt van huis, waarna haar moeder letterlijk sterft van verdriet.
Do you ever get that feeling and want to kiss and hug her?
Do it now
Tell her you love her
Don’t do to your mom what I did to mine
She grew so lonely
In the end Angels picked her for a friend
Het mag dan allemaal melodrama wezen, toch breek ik iedere keer weer als ik naar dit nummer luister. Rust in vrede, Mary (en ga snel je moeder een knuffel geven).
