In maart van dit jaar stond Dean Wareham geprogrammeerd voor het podium van het Utrechtse oefenruimtecomplex dB’s. In de jaren 80 was hij de frontman van Galaxie 500, een bandje voor fijnproevers. Wordt de band tegenwoordig vaak aangehaald als het voorland van shoegaze en slow core, in hun hoogtijdagen waren de vergelijkingen met de Velvet Underground niet van de lucht. Enkele jaren tevoren was ik gevallen voor het repetitieve, hypnotiserende gitaarspel van Wareham en co en wilde de kans niet laten ontglippen op een bloemlezing uit het oeuvre van Galaxie 500.
Als ik de aankondiging mocht geloven, zou het tweede album On Fire (1989) integraal worden gespeeld. Afgewisseld met solowerk van Wareham, afkomstig van I Have Nothing To Say To The Mayor Of L.A.: een uitstekende plaat, verschenen in de coronaperiode. Een tijdens de tour opgelopen verkoudheid met bijkomstige keelklachten noodzaakten echter tot het omgooien van de setlist. Hierdoor liep ik mijn favoriete nummer van On Fire – Leave The Planet – jammerlijk mis. Al kregen we er een prachtig toegift voor terug: de Kerstplaat-tegen-wil-en-dank Listen, The Snow Is Falling.
‘Tegen wil en dank’: bij het aanleggen van mijn collectie Kerstvinyl, kwam ik dit bijzondere subgenre op het spoor. De Kersthit, die niet speciaal geschreven is voor the most wonderful time of the year, maar er per ongeluk tussen is beland. Denk aan The Power of Love van Frankie Goes To Hollywood of Tom Waits’ Christmas Card From A Hooker In Minneapolis. Met Listen, The Snow Is Falling gaat het ook nog om een cover van een nummer van Yoko Ono. Een kunstenares, die doorgaans niet geroemd wordt om haar zangkunsten. Notabene op de b-kant van die evergreen Happy X-mas (War Is Over).
Toch staat dit nummer ver af van de experimentele platen die Ono samen met Lennon maakte aan het begin van zijn carrière. Door coulante critici wordt het zelfs gezien als een van de spaarzame momenten waarop zij een geslaagde popsong neerzette, die weldegelijk een gevoelige snaar weet te raken. De coverversie van Galaxie 500 vind ik dan weer factor 10 meer overrompelend; alsof de Velvet Underground een Kersthit voor Nico schreef en in de teletijdmachine propte met bestemming 1990. Bij Galaxie 500 ontaarden de lieflijk dwarrelende vlokjes alras in een nietsontziende sneeuwstorm.
Bij het concert eerder dit jaar nam bassiste en mrs. Wareham Britta Phillips een gloedvolle versie voor haar rekening. Ze wist een brug te slaan tussen Galaxie 500 en Yoko Ono: Kerst kwam dit jaar vroeg.
