Spinvis – Wespen Op De Appeltaart

De stembussen van de Snob 2000 zijn gesloten, de bekendmaking is nabij. In deze tussenperiode lichten we onze eigen favorieten uit. Welke liedjes zouden heel hoog mogen eindigen volgens de bloggers van Ondergewaardeerde Liedjes?

Popmuziek gaat vaak over grote emoties, zoals liefde, woede en blijdschap. Vol energie en met grote gebaren bezongen. Love me, oh baby, come on, let’s go, don’t stop me now, yeah! Vaak zijn het gevoelens die we van de daken willen schreeuwen. Veel lastiger is het om datgene bespreekbaar te maken waar we het liever niet over hebben. Een artiest van eigen bodem die dat buitengewoon goed kan is Spinvis.

Over Spinvis wordt vaak gezegd dat hij lovers en haters heeft. Dat je radicaal voor of tegen hem stelling moet nemen. Dat is ironisch, want zijn muziek zit juist vol nuances. Hij wil je laten nadenken over dingen, hij biedt je uiteenlopende perspectieven. Zijn muziek is radicaal in het vertellen van goede verhalen.

Misschien wel het mooiste voorbeeld van Spinvis’ intense en intrigerende storytelling is Wespen Op De Appeltaart, een single van zijn album Goochelaars & Geesten uit 2007. Een liedje over een tuinfeest van wat geleidelijk aan een psychisch verzorgingshuis lijkt te zijn. Het wordt een hele mooie dag vandaag, zo begint Spinvis naïef optimistisch. Daarna blijkt uit een opeenvolging van kleine observaties dat dit geen gewone verjaardag is. Meneer Van Ouwenaar heeft OCD, de ik-persoon heeft Alzheimer en diens geliefde mede-patiënte (genoemd naar een prinses) slikt stevige slaappillen. Tussen de regels door lees je het echte verhaal.

Er is behoorlijk wat bezoek vandaag
Wespen op de appeltaart, de koffie komt voorbij, ik vind het best
Ik zou niet weten wie er jarig is, hoera!
Of hoe het nou toch verder moet met mij

Spinvis heeft zichzelf ooit omschreven als een strandjutter die losse zinnen spaart uit de dagelijkse realiteit. Dit prachtige verjaardagslied laat horen hoe die losse zinnen hele verhalen kunnen vertellen over wie en hoe iemand is. Soms als een grappige terzijde (Ik hoop maar dat er roze koeken zijn), maar geregeld ook heel confronterend en beklemmend (Ik hoop maar dat ze nooit zo droomt als ik). Je voelt de eenzaamheid, je voelt de strijd tegen het verval. Deze adembenemende diepgang tilt een nummer uit boven het gros van de popliedjes. Zo’n compositie moeten we koesteren in plaats van wegzetten als te moeilijk of te intellectueel.

Spinvis raakt je, maar anders dan veel andere muziek. Vijf jaar geleden sprak Spinvis over emoties tijdens een Lowlands-interview van 3voor12. Hij vond het mooi dat mensen emotioneel werden of kippenvel kregen van zijn muziek, maar verbaasde zich erover dat het tegenwoordig een doel op zich lijkt te zijn geworden om met z’n allen emotioneel te worden tijdens een evenement. Volgens hem zijn emoties gedevalueerd en is huilen niet echter dan ingetogen van iets genieten. Dit is precies wat zijn liedjes gelaagder en daardoor krachtiger maakt dan extraverte muziek die iets te graag onze traanbuizen wil bespelen.