De stembussen van de Snob 2000 zijn gesloten, de bekendmaking is nabij. In deze tussenperiode lichten we onze eigen favorieten uit. Welke liedjes zouden heel hoog mogen eindigen volgens de bloggers van Ondergewaardeerde Liedjes?
Winning is een van mijn persoonlijke favorieten in de Snob 2000, maar kennelijk ook voor jou! In de laatste jaren is The Sound in de Snob 2000 gestegen van 52 naar 39, van 28 naar 19 en van 15 naar 8. En nu zelfs naar plek 3!
En terecht, want dit nummer belichaamt denk ik alles wat dit blog en de Snob 2000 intrigerend en mooi maakt. Allereerst is het nummer van een band die het niet echt gemaakt heeft bij het grote publiek, maar in sommige kringen hoger aangeschreven staat dan Joy Division en het oude U2. Winning komt van het tweede album (From The Lions Mouth) dat eens niet het second album syndroom had, want het was beter dan het eerste. Maar gek genoeg hebben ze er dan niet voor gekozen dit tot single te maken. Juist terwijl de sferische, duistere tonen van dit nummer in combinatie met de trage, maar toch opzwepende drums en keyboard het tot een post-punk evergreen maken. Tot slot zijn tot overmaat van ramp twee van de vier bandleden inmiddels tragisch overleden. Zanger Adrian Borland door zelfmoord en gitarist Colvin Mayers vanwege complicaties rond AIDS. Het nummer en de band zijn dus omgeven van tragiek in het leven, maar ook schoonheid en ondergewaardeerdheid van de kunst.
De tekst is simpel en doeltreffend: gaat het niet goed, dan blijft er altijd hoop maar vecht er voor. Ik ga zelf altijd vrij hard op de volgende passage in ieder geval als ik een persoonlijke horde even over moet:
I was gonna drown
Then I started swimming
I was going down
Then I started winning, winning
Dat komt wat mij betreft ook vooral, omdat niemand in de muziekgeschiedenis beter het woord WINNING! kan uitschreeuwen dan Borland. Met een licht overslaande stem en een keelgorgel die ergens in zijn bronchiën start. En hier steekt het ook eigenlijk wel dat de tekst van het nummer hoop uitstraalt, terwijl Borland zelf uiteindelijk door depressies verteerd werd die hij uiteindelijk veertien jaar niet te boven kwam.
Dus wie weet is dit nummer volgend jaar eindelijk de nummer 1. Of nee beter nog, hopelijk volgt in 2024 een postuum eerbetoon aan Borland en Mayers en de rest van deze verder ondergewaardeerde band. Dan zijn ze eindelijk écht winning.
Helemaal eens, behalve dat Colvin Mayers niet de gitarist was maar de toetsenist, spelend op een ‘Solina strings’, wat destijds een van de weinige betaalbare wegen tot een aanvaardbaar toestengeluid was. Overigens ben ik ervan overtuigd dat niet de depressie, maar ontremd impulsgedrag de oorzaak was van Borland’s dood. Luister maar eens naar ‘Fell into the fire’.