Tijdens mijn drukbezochte examenfeest ontmoette ik een gast die ik niet kende. Vreemd was dat hij ook al best oud was. In mijn ogen althans, want hij was waarschijnlijk ergens in de 30. De man sprak Engels en was dronken. Maar niet te veel om een praatje mee aan te knopen. Uit zijn verhaal heb ik onthouden dat hij muzikant was en dat hij in Wings had gespeeld.
Ik heb dit verhaal verder niet veel aandacht gegeven, want ik geloofde het niet. Maar ergens is die ene vraag toch altijd blijven knagen: zou het Denny Laine geweest zijn die op mijn feestje was? Ik kan het niet meer vragen, Hij overleed op 5 december 2023.
Brian Frederick Hines was zijn echte naam, geboren in 1944. Hij begon jong op gitaar geïnspireerd door niemand minder dan Django Reinhardt. Stappen naar optredens en een bandje werden snel gezet en een artiestennaam was ook spoedig nodig. Het idool van zijn zus heette Frankie Laine, en kennelijk was dat inspirerend genoeg. Met Denny Laine And The Diplomats maakte hij begin jaren 1960 rond Birmingham furore als een van de beste ‘brumbeat’ groepen.
In 1964 wordt uit verschillende Birmingham beatgroepen de lokale supergroep Moody Blues gevormd, en stapt ook Laine over. Bekendste wapenfeit in die band is de door hem gezongen wereldhit Go Now. In deze periode leert Laine ook Paul McCartney kennen.
In 1965 stapt Laine weer over naar een andere band uit Birmingham, ontevreden als hij is met de deal met de platenmaatschappij. In zijn project Denny Laine & The Electric String Band introduceert hij met een versterkte viool en cello een concept dat later door het Electric Light Orchestra tot grote bloei wordt gebracht, maar anno 1966 geen succes is. Na een tussenstop bij de band Balls, komt Laine in 1969 terecht bij Ginger Baker’s Air Force. Ook daar vertrekt hij vrij snel, om in 1971 over te stappen naar Wings, de band van Paul McCartney.
In Wings vindt Denny zijn draai, want hij blijft 10 jaar bij de band en werkt daarna nog mee aan soloplaten van McCartney. Zijn aandeel in de muzikale erfenis van de band is daarmee flink. Voor de million seller Mull of Kintyre – alleen in het Verenigd Koninkrijk al 2 miljoen exemplaren – staat hij genoteerd als medeauteur, al schijnt hij voor zijn bijdrage slechts een vast bedrag te hebben ontvangen en niet de volledige royalty’s.
Laine houdt meer van live optreden dan de oud-Beatle, die zich het liefst in de studio terugtrekt. Reden genoeg om Wings te verlaten en een eigen carrière op te bouwen. Hij brengt een reeks soloplaten en toert volop. Live speelt hij regelmatig ook werk van Wings en de Moody Blues. Go Now zal hij nog enkele malen opnemen.
Het geheel overziende, herkennen we een gedreven en vaardige muzikant, die opvallend vaak gevraagd wordt voor bands en minder vaak zelf het roer in handen lijkt te nemen. Hij lijkt dan ook het best op zijn plek als een super sidekick voor een ex-Beatle. Een betrekkelijk rustige vakman met weinig Grote Werken op zijn naam, maar wel iemand zonder wie de mensen mét Grote Werken mogelijk meer Kleine Werken gemaakt zouden hebben.
Dat beeld past eigenlijk wel bij de man die ik in 1982 op mijn feest ontmoette. Zelfs al is aanwezigheid slechts speculatie, toch tilt hij daarmee in retrospectief mijn feest naar een hoger niveau. Rust in vrede, Danny.
Door Jim Summaria via Wikipedia, achtergrond aangevuld
