De stembussen van de Snob 2000 zijn gesloten, de bekendmaking is nabij. In deze tussenperiode lichten we onze eigen favorieten uit. Welke liedjes zouden heel hoog mogen eindigen volgens de bloggers van Ondergewaardeerde Liedjes?
Precies op het snijvlak tussen blues, hiphop, rock en soul bevindt zich Garrett Dutton, beter bekend als G. Love. Vier geweldige genres komen samen in die ene relaxte gast die zittend op een krukje het zorgeloze leven bezingt. Vriend van surfdude Jack Johnson, met wie hij wel eens samen muziek maakte. Maar vergis je niet: Dutton is muzikaal veel specialer, met extra saus.
Rappende (blues)rockers zijn inmiddels alom vertegenwoordigd, maar dat was toch net even anders in 1994, toen het album G. Love & Special Sauce verscheen bij Okeh Records. De gelijknamige band bestond uit zanger/gitarist Dutton, drummer Jeffrey Houseman Clemens en contrabassist Jimi Jazz Prescott. Ze hadden direct een hit met Cold Beverage, waarvan de videoclip eindeloos op repeat stond bij MTV. Zet gerust dat hele album op shuffle, want het is ijzersterk van begin tot eind.
Hoe zorgeloos het laid-back bluesgeluid van G. Love & Special Sauce ook moge klinken, het is wel degelijk muziek van de straat en gaat dus ook over het harde stadsleven. Misschien wel het beste voorbeeld is This Ain’t Living, waarin Dutton zijn thuisstad Philadelphia bekijkt door de bril van een dakloze. Daarbij sluit hij zijn ogen allerminst voor de erbarmelijke omstandigheden.
There’s so many street side beggars and disabled veterans
Glass-eyed and peddling, drunk and just meddling
You conclude it’s their fault
They like the street, they must like the asphalt
That is man, woman, and children
The system has stalled shelter’s home
That’s not what I call it, I call it bad health
De muziek van G. Love is ongepolijst en rafelachtig. Datzelfde geldt voor de verhalen die Dutton vertelt in zijn liedjes. Het zijn ruwe schetsen van het leven, meestal onbezorgd maar nooit zonder weg te kijken van de onderhuidse problemen. Zo bezingt hij op zijn debuut een vuilnisman, brengt hij een ode aan de oude, rauwe blues en verklaart hij dat het zwerversbestaan geen leven is. Even verderop eten de zakenlui kaviaar voor vijftig dollar, terwijl de zelfkant het moet doen met restjes uit prullenbakken. Toch laat Dutton zijn humeur niet vergallen: het leven komt zoals het komt. I deal with the cards that I’m dealt. Zijn muziek is eerlijk en puur. Laten we er vaker naar luisteren.
