TADADAAAM… TADADAAAM… Welke alternatieve, licht-gothic tienerjongen en would-be gitarist uit de jaren tachtig kent de beginakkoorden van Love Like Blood niet uit zijn hoofd? De iconische riffs galmen nog steeds door onze hoofden, ook nu de maker er niet meer is. Op 26 november is Kevin Geordie Walker, gitarist van Killing Joke, in Praag overleden aan een beroerte. Hij werd maar 64 jaar.
Samen met frontman Jaz Coleman was Geordie Walker de enige constante factor in Killing Joke, dat vanaf 1980 vijftien albums uitbracht – de laatste in februari van dit jaar. Geordie reageerde eind jaren zeventig op een advertentie van Coleman in Melody Maker: Want to be part of the Killing Joke? We mean it man. Total exploitation, total publicity, total anonymity. Bass and lead wanted. En Geordie belde Jaz op met de woorden: Hi, I’ve never been in a band before. I’ve only played in my mum’s bedroom, but I’m the best guitarist ever. Dat klopte, zo ontdekte Coleman later. He was like a fire from heaven.
Geordie’s gelaagde gitaarspel had de scherpe urgentie van een jonge punker, het melodische popgevoel van een Johnny Marr op zijn best en het plettende gewicht van een heavy metal-band. Geen wonder dat hij zowel Jimmy Page van Led Zeppelin als Kevin Shields van My Bloody Valentine tot zijn grootste fans mocht rekenen. Oh ja, en ook Dave Grohl liep met hem weg. (Het schijnt dat Nirvana de melodie van Come As You Are jatte uit het briljante nummer Eighties van Killing Joke.)
Dat volle, bijna industriële gitaargeluid kwam in de loop der jaren steeds meer tot wasdom. Toch heb ik een speciaal plekje in mijn hart voor het titelloze debuutalbum van Killing Joke uit 1980. De plaat klinkt als iets tussen postpunk, goth-rock en dub in. Lee Scratch Perry en Public Image Ltd (PiL) waren hun eerste voorbeelden. En je hoort ook zeker wat van PiL’s Keith Levene terug in Geordie Walker. Op het album staan hypnotisch bezwerende nummers als Requiem, funky bangers als Bloodsport en Clash-achtige speedreggae als in Change. De vuige punkhardrock The Wait is buitengewoon smakelijk. Maar topper op het debuutalbum is Wardance. Dat klinkt letterlijk waanzinnig, zowel Jaz Coleman als Geordie Walker gaan volkomen uit hun plaat. Hier kun je horen waar jaren later Steve Albini en Al Jourgensen (The Ministry) de mosterd haalden. Het is raggen, raggen, raggen. Niet het meest subtiele werk van de overleden gitaarmeester, maar daarvoor verwijs ik je naar alle andere platen.
Want Geordie was een zeer complete gitarist. Bassist Martin Glover alias Youth, een andere vaste waarde in Killing Joke, verwoordde het nog het beste in een Instagram-post kort na de dood van zijn kameraad: Always seemed indestructible to me. Bullets bounced off him. No man was cooler than Geordie, one of the very best and most influential guitarists ever. Very charming, inscrutable and gracious, with a gentle effortless touch, that is, when he wasn’t shredding you with his razor sharp articulate shrapnel. He was a virtuoso gunslinger, both with his music and verbosity.
Luister (en kijk) ook nog even live:
