Goed, we hebben onlangs een hele maand lang over hiphop geblogd, maar kun je ooit té veel bloggen over een dusdanig divers genre? Ik geloof het niet. Daarom vandaag een ode aan de meest experimentele hiphop die ik ken. Een genre-vervagende mix van post-punk, rap, samples, rock, en jazz die ons wordt voorgeschoteld door Injury Reserve.
De groep werd in 2013 in het leven geroepen in Arizona en bestond oorspronkelijk uit drie leden: rappers Stepa J. Groggs en Ritchie with a T; en producer Parker Corey. Hun carrière begon met een aantal mixtapes en optredens op en rondom de campus van de Arizona State University. Dat was bepaald geen hiphop-walhalla, dus speelde Injury Reserve hun sets vaak tussen (post)punk en alternatieve bandjes in. En dat hoor je absoluut terug! Na een aantal projecten met wisselende populariteit vingen ze in 2018 naar aanleiding van de mixtape ‘Floss’ de welverdiende wind onder hun vleugels. Ze tekenden een contract bij Loma Vista en brachten in 2019 hun debuutalbum ‘Injury Reserve’ uit, wat opgevolgd zou worden door hun eerste wereldtournee. Het zag er rooskleurig uit.
Tot op 29 juni 2020 het noodlot toesloeg. Stepa J. Groggs overleed op slechts 32-jarige leeftijd. De omstandigheden van zijn dood zijn nooit bekend gemaakt… De groep had echter nog een project in de steigers staan, dat uiteindelijk posthumous uitgebracht is als By The Time I Get To Phoenix’. Volledige onvergelijkbaar met eerdere releases van Injury Reserve (of met releases van wat voor band dan ook). Herhalende melodieën vind je er niet terug. Wel kom je een glitchy, experimentele, bijtend chaotische mix tegen die inslaat als een bom. Teksten lopen uiteen van maatschappelijke thema’s tot persoonlijke verhalen, in het algehele thema ‘verlies’. De plaat stond al in dit thema voordat Groggs overleed. Mede daarom voelde het voor Ritchie en Parker toch nog gepast het project af te maken en uit te brengen. Uiteindelijk representeert By The Time I Get To Phoenix hierdoor een ontroerend(e) ode en afscheid aan Groggs.
De track die er voor mij het meest uitspringt is Knees. De beste manier om het te omschrijven is [a song that] feels like singing a very quiet song to yourself at a point where you are at your lowest, while also dealing with a pounding headache (Anthony Fantano). Het liedje verdrinkt zo nu en dan in zichzelf. Gitaarrifjes en drums bouwen telkens opnieuw op naar een climax, die nooit komt. Ik kwam er pas later achter dat deze bizarre beat gebaseerd is op een sample van black midi’s Sweater (blijkbaar leiden al mijn wegen uiteindelijk naar post-punk). En eerlijk gezegd klinkt het alsof Sweater gemaakt is om ooit door een experimentele hiphopgroep gesampled te worden.
Het gevoel van telkens opbouwen zonder ooit ergens uit te komen is ook duidelijk terug te vinden in de tekst, die in het teken staat van ouder worden. Zacht gesproken, dralende, vermoeide vocalen van Ritchie en Groggs worden afgewisseld met samples van familieleden. Ze praten over hoe je door je leven heen mentaal groeit en je knieën ondertussen meer pijn gaan doen. Vergis je niet, mentaal groeien wordt hier niet vanuit een positieve hoek bekeken. Injury Reserve verlang terug naar een tijd van kind/jongvolwassen zijn, waarin je leven nog voor je ligt en alles er hoopvol uitziet. Ze concluderen dat hoe ouder je wordt, hoe meer je daarin teleurgesteld wordt.
Knees hurt me when I grow
And that’s a tough pill to swallow
Because im not getting taller (Hmm)
Please, is there anyway I could grow, please?
Groggs heeft het ook expliciet, soms op bijna sarcastische wijze, over zijn persoonlijke worstelingen met gewichtstoename
I can’t even grow no more
Well at least not vertically
en overmatig alcoholgebruik
Keep on killin‘ these bottles (these bottles)
Knees hurt, my knees hurt ‘cause I’m growin‘
And that’s a tough pill to swallow
Stop killin‘ these bottles
Ja beste mensen, zo kan moderne, experimentele hiphop klinken en raken. Knees zindert zo nu en dan door mijn gedachten heen. Wanneer ga ik last van mijn knieën krijgen? Wat heb ik tot nu toe geleerd over het leven? Wat staat me nog te wachten? Gelukkig schijnt vandaag de zon en loopt mijn kat over het toetsenbord heen terwijl ik dit droevige verhaaltje typ, dat haalt de scherpste randjes ervan af. Ouder worden brengt hopelijk ook mooie dingen met zich mee?
