Zo koud
Dat zelfs geen
eenzaamheid meer
bestond
Een goed verlichte
lege telefooncel
je vergeet bijna te leven
Eenzaam was ik niet:
het voorwiel van de fiets
liep regelmatig vast
Een perfect verlichte cel
van verdriet vergeet je
te leven
De Rotterdamse band Lewsberg timmert al een tijdje stevig aan de weg in het Nederlandse alternatieve circuit. Hun zelfbenoemde plaat werd in 2018 meteen opgepikt door de recensenten, zoals in de Volkskrant: Heerlijk meanderende gitaarloopjes, praatzingen zoals Lou Reed en pakkende liedjes. Het albumdebuut van Lewsberg dringt sluipend binnen. De eersteling van Lewsberg bleek de blauwdruk te zijn voor hun daarna verschenen muziek. Zowat ieder jaar verschijnt een nieuwe plaat met steeds heerlijk rammelende melancholieke gitaarmuziek. Herfstmuziek. Druilerig, je ziet jezelf met hoog opgetrokken kraag in de avondschemering door de regen stappen. Paraplu vergeten, de sokken in de schoenen zijn inmiddels doorweekt. Stappend om de plassen heen. Druppels in het gezicht, onverstoorbaar voor je uit mompelend.
Dat mompelen komt in de muziek van Lewsberg terug. Zanger Arie van Vliet zingt niet maar praat in een soort van parlando voor zich uit. Niet declamerend maar introspectief. Het geeft de muziek van Lewsburg een grote eigenheid binnen het Nederlandse Indielandschap. Als gezegd: bijna ieder jaar komt er wel een nieuwe plaat uit, dus ook in 2023. Out and About is net uit, met een wat meer prominte rol van zangeres Shalita Dietrich zoals in het langzaam onder de huid kruipende Without a Doubt. Zeker de moeite waard om te checken.
In alle recensies over Lewsberg staat dat de naam van de band een verbastering is van Robert Loesberg, vermaard Rotterdams dichter. Verwant aan Vaandraager of Deelder. Altijd de verwijzing maar nergens een gedicht. Dat is nu rechtgezet: het gedicht aan het begin deze bijdrage is van Loesberg en gevonden op de site van De Digitale Bibliotheek voor de Nederlandse Letteren.
