Canada is toch wel een beetje een buitenbeentje in Noord-Amerika. Eén groot gigantisch land, anders dan die dikke vijftig bij elkaar geraapte staten, met nogal uitgesproken, zelfverzekerde en politiek verdeelde inwoners. Hoe noordelijker hoe bedachtzamer, vooral qua muziek. Gemiddeld verfijnder en eigenzinniger dan de muziek van die opgeblazen zuiderburen. Je zou Canada in die zin het muzikale Scandinavië van het Amerikaanse continent kunnen noemen. Zouden het de kou, de uitgestrektheid en de verlatenheid zijn die de creativiteit activeren?
Er zijn vele grote namen afkomstig uit Canada: Neil Young, The Band, Joni Mitchell, Leonard Cohen, Rush en iets meer recent Daniel Lanois, The Tragically Hip, Arcade Fire. Vooruit, Drake. Toch blijven ook vele Canadese parels onder de radar. Hebben ze alleen succes in eigen land. Mooi voorbeeld van langer geleden is Neil Merryweather, ondanks dat hij speelde met Steve Miller, Dave Mason en Billy Joël en vroeg Stephen Stills – vergeefs – hem te komen bassen bij Crosby, Stills, Nash & Young.
Robert Neilson Lillie (zijn oorspronkelijke naam) had blijkbaar geen beste neus voor bands. Talloze formaties strandden wanneer het wat leek te worden, zoals The Tripp, The Mynah Byrds (waar ooit Neil Young en Rick James deel van uitmaakten), The Flying Circus en Heather Merryweather. Ze deden voorprogramma’s, bijvoorbeeld van Chicago en Alice Cooper, maar dan was het weer over. Nadat hij een plaat van Lisa Ford (ex-Runaways) had geproduceerd maar niet werd betaald, poogde hij nog bands te contracteren voor Roadrunner Records (ja, dat oorspronkelijk Nederlandse label van Cees Wessels). Toen was hij er klaar mee en wierp zich op fotografie en modelbouw.
Gelukkig voor ons nam hij midden jaren zeventig twee geweldige albums op met zijn Space Rangers. Een band met een heavy en spacy sound waarbij een belangrijke rol was weggelegd voor de Chamberlin. Het instrument had Neil overgenomen van Sonny & Cher. Het is de voorloper van de mellotron en geen ander instrument kan de oneindigheid, de duisternis en het onbekende leven met vermeende high tech van het heelal beter verbeelden dan deze bespeelbare bandrecorder. En daar gaan de liedjes dan ook over, het gevaar uit de ruimte en de ondergang van de aarde.
Hoe het komt dat Neil Merryweather toch niet helemaal onder de radar is gebleven en zo hier is aanbeland? Dankzij de platenzaak. Want waarom, vroeg ik mijn middelste broer, kocht jij het album Space Rangers toentertijd? Nou, op basis van de hoes en de bezetting van de band. Niets meer, niets minder. Zijn impuls was goud waard. Al schiet de plaat als een meteorietenregen alle kanten op; spacerock, hardrock, funk (een bijna onherkenbare cover van Donovan) en glamrock, nergens verliest hij zijn eigenheid. Het wringt nergens. Voelt volkomen logisch. Stap in je spaceshuttle en ontmoet de King of Mars.
