Over Nick Drake hoef ik eigenlijk niet zoveel meer te vertellen. De in 1974 overleden singer/songwriter staat een paar keer in de SNOB 2000 lijst en er is al meer over hem geschreven. Dat heb ik hier ook gedaan.
En ondanks dat ik niet teveel over één artiest wil schrijven, ontkom ik er in deze bijdrage toch niet aan, want zijn muziek moet echt af en toe voor het voetlicht komen. Bijzonder dat na 50 jaar zijn muziek steeds meer op waarde wordt geschat, terwijl dat tijdens zijn leven (in ieder geval niet breed) niet te merken was.
De aanleiding voor deze coverstory is het in 2023 verschenen album “The Endless Coloured Ways”, waarin een keur aan artiesten een nummer van Drake covert. Nu moet ik eerlijk zijn, ik ben niet zo van de covers. Vaak luister ik gewoon liever naar het origineel en de keren dat ik een cover beter vind dat het origineel zijn op één hand (of wellicht twee handen) te tellen. Zeker als een cover hetzelfde wordt uitgevoerd als het origineel. De waarde die dat dan heeft is wel heel erg klein.
Het mooie van deze covers is dat op een enkeling na (Ben Harper bijvoorbeeld, met “Time Has Told Me”) de arrangementen enorm verschillen van het origineel. En dat maakt vooral nieuwsgierig wat al die artiesten met die nummers hebben gedaan. Zo staan er op het album bijdragen van bijvoorbeeld Fontaines D.C., Bombay Bicycle Club, Philip Selway (Radiohead) en Liz Phair. Maar nog veel meer bekende en mindere bekende (voor mij tenminste) artiesten doen een gooi naar een nummer van Nick Drake.
Eerlijk is eerlijk, ook hier geldt mijn adagium. De originele versies zijn zo goed, de covers halen het niet bij de Nick Drake versies, maar toch zitten er verrassende bijdragen bij. En zeker omdat vaak de arrangementen dus erg verschillen. De meest opvallende cover op het album is wellicht de bijdrage van Emili Sandé. Zij zet een heerlijke nieuwe versie van “One Of The Things First” neer. Maar de mooiste bijdrage van een artiest aan dit album is wat mij betreffend die van Katherine Priddy.
Van Katherine Priddy (een Engelse folkzangeres) verscheen in 2021 haar debuutalbum “The Eternal Rocks Beneath” en daarop staan wonderschone nummers waar de stijl van Nick Drake en John Martyn in te horen is. Met haar fantastische stem en mooie composities absoluut een aanwinst in het genre. Wat vooral opvalt op haar uitstekende debuut zijn ook de teksten. Haast literair en met poëzie omgeven. Als je een beetje van de Engelse folkmuziek houdt is dit een echte aanrader. Juist ook omdat ze regelmatig buiten de lijntjes kleurt en nieuwe invloeden toevoegt aan haar muziek. Ze vertelt verhalen en de manier waarop (zeker met haar stem) zorgt dat dit album uitsteekt boven anderen in het genre. En misschien is haar liefde voor taal en poëzie wel de reden om juist voor dit nummer van Nick Drake te kiezen.
Het nummer “Leaving Me Behind” van Nick Drake staat niet op één van zijn drie soloplaten, maar komt op het verzamelalbum “Family Tree” uit 2007 voor het eerst naar boven. Een verzameling demo’s nog voordat Drake een plaat opnam. Dit is één van de oudste nummer van hem. Een typisch Drake liedje, schaarse instrumentale begeleiding, een bijzonder ritme en een tekst die het leven van Nick lijkt samen te vatten.
“The world humes on at it’s breakneck pace
People fly in their lifelong race
For them there’s a future to find
But I think they’re leaving me behind.”
Het lijkt er op dat Nick Drake al een voorschot neemt op hetgeen gaat komen. De wereld lijkt sneller te gaan dan hij aankan, en in de tekst lijkt het al heel snel duidelijk dat dit voor hem wellicht niet is weggelegd. Zoals de teksten van Drake over het algemeen wel raak zijn. Hij schrijft dit nummer ook meer vanuit een observerende rol en plaatst zichzelf op de achtergrond, alhoewel het wel betrekking heeft op hem. Eigenlijk op dezelfde manier waarop Katherine Priddy schrijft.
Priddy tilt dit nummer echt op. Natuurlijk hebben we van Nick Drake alleen maar een demo, maar toch. Een schitterend arrangement, fenomenale stem doet deze versie tot grote hoogte stijgen. Mooi uitgevoerd, waarbij daarnaast recht wordt gedaan aan de originele demo. Zij zegt daar zelf over; “Het is één van Nicks oudste nummers, en misschien wel een van zijn meest ondergewaardeerde. Ik wist dat ik deze nogal uitgeklede opname wilde omzetten in iets ruims en dynamischer. Het thema van achterblijven is er één die echt resoneerde met mij, als iemand die ervoor heeft gekozen om een carrière in muziek. Als ik kijk naar mijn vrienden die zich settelen in hun negen tot vijf ritme met hun huizen, huwelijken en kinderen, en hoe gemakkelijk het is om het gevoel te hebben dat ik soms ben achtergelaten. Maar net zoals we geneigd zijn om alles wat Nick Drake heeft geschreven door de lens van zijn einde te zien en tragedie te lezen in alles wat hij schrijft, is dit thema van achtergelaten worden niet noodzakelijkerwijs een triest thema. Soms levert de langzamere route een beter zicht op, of geeft het je meer kans om van de reis te genieten. Ik wilde dit overlaten aan interpretatie in mijn versie van het nummer en zijn tekst en melodie een kans geven om echt te groeien. Ik hoop dat ik recht heb gedaan aan dit nummer”
Volgens mij heeft ze meer dan dat gedaan. Van Nick Drake zullen we geen nieuwe muziek meer horen, maar ik hoop van Katherine Priddy wel.
Foto: Sam Wood
