Het bleef altijd in de lucht hangen. Sinds 2007 werd er reikhalzend uitgekeken naar nieuw materiaal van Stars of the Lid. Dat gaat er nooit meer komen. Met de vroegtijdige dood van Brian McBride – hij overleed op 27 augustus – is er een definitief einde gekomen aan een van de belangrijkste duo’s uit de ambient-muziek. Dat is droevig. Brian McBride werd maar 53 jaar oud.
Hij ontmoette Adam Wiltzie in 1990 op de University of Texas. McBride en Wiltzie vonden elkaar in hun liefde voor Twin Peaks, Brian Eno, Arvo Pärt en Talk Talk. En voor paddo’s. Ze richtten in 1993 Stars of the Lid op, samen met Kirk Laktas (al stapte die na één album uit het project). Een rake naam: Stars of the Lid verwijst naar de filmsterren aan de binnenkant van je ooglid.
Na een tijdje werkten McBride en Wiltzie ook niet meer fysiek samen, omdat ze allebei uit Austin vertrokken. Brian McBride ging naar Los Angeles. Adam Wiltzie verkaste naar België. Toen je bestanden nog niet digitaal kon delen, maakten ze muziek door DAT-tapes per post heen en weer te sturen. Later werd dat makkelijker.
Gaandeweg werden hun platen steeds verstilder en trager, en kregen ze meer en meer impact. Hun allerbeste werk maakten ze in 2001: het album The Tired Sounds Of Stars Of The Lid. Er is geen titel te verzinnen die de lading beter dekt. Zoiets heb je nog nooit gehoord. Het album bevat twee uur muziek die letterlijk vermoeid klinkt. Futloos en slap misschien, maar dan op een positieve manier (kan dat? ja, dat kan), treurig en melancholisch. De geluiden klinken zacht en veraf, sferen schuiven voorbij en als er al iets van een compositie in zit, dan voltrekt die zich heeeeeeel laaaangzaaaaaammm. Minimaal en herhalend. Tegen de stilte aan.
Daarmee plaatsten McBride en Wiltzie zich in één klap in de top van het ambient-genre. The Tired Sounds heeft dezelfde impact als pak ‘m beet Discreet Music of Ambient 1: Music For Airports van Brian Eno, als Endless Summer van Fennesz en het album heeft zelfs dezelfde dramatiek als The Disintegration Loops van William Basinski. De titels van de nummers op The Tired Sounds spreken boekdelen: The Lonely People (Are Getting Lonelier), Ballad Of Distances, Requiem For Dying Mothers, Austin Texas Mental Hospital. Een van de rustige toppers is Broken Harbors.
Het is o zo mooi, maar het lijkt allemaal bloedserieus. High brow en kunstzinnig. Dat Stars of the Lid helemaal niet zo was, bewezen McBide en Wiltzie zes jaar later op hun opvolger And Their Refinement Of The Decline. Daarop brengen ze een ode aan die andere Brian McBride: de aanvoerder van de oer-Engelse voetbalclub Fulham FC. Over zachte, klagerige pianoklanken hoor je samples uit het BBC-voetbalprogramma Match Of The Day. Fulham’s McBride vond het prachtig! Als trollen op YouTube hem in de zeik namen, reageerde hij met de woorden: Your club would never have a seminal post-ambient soundscape named after it.
Zo’n akkefietje is eigenlijk tekenend voor Brian McBride van Stars of the Lid. Toen hem ooit in een podcast werd gevraagd wat hij het meest zou missen als hij er niet meer is, antwoordde hij:
Surprises. Maybe you’re in a matter of fact mood, you’re driving home from doing a bunch of errands, you see somebody walking their dog, and the cat has gone on the walk with dog and the owner, and she’s running past them, showing off, scratching the trees. And you suddenly take delight in that. The weird appreciation for the mundane or the banal. That’s what I’ll miss the most. The times when you can surprise yourself and notice things that seem quite matter of fact but are actually quite beautiful, depending on how you look at it.
