Hiphop wordt deze maand 50 jaar en dat vieren we! Met blogs over de invloeden op en van hiphop, over samples en crossovers. Over relatieve nieuwkomers en de old skoolpioniers. Een hele maand vieren wij de inventiviteit en creativiteit van hiphop.
In vroeger tijden (dit is een gevalletje opa vertelt) was de mixtape een zeer persoonlijke aangelegenheid. Je nam op een cassettebandje mooie nummers op voor iemand anders. Soms met een romantische drijfveer, soms om simpelweg aan een ander je favoriete muziek te laten horen. Maar ergens begin deze eeuw veranderde er iets aan de betekenis en de impact van de mixtape. En dat terwijl de cassette zelf geeneens meer een populair formaat was, want mensen brandden zelf CD’s en DVD’s. In de hiphop werd het steeds populairder om je eigen nummers en remixes van nummers op te nemen en die als mixtape de wereld in te gooien. Dat gebeurde natuurlijk eerder al in het tape-circuit, maar via Internet verliep de distributie van deze gratis muziek vliegensvlug en bereikte je als artiest de hele wereld. Het schijnt dat 50 Cent er de eerste mee was. Hij kreeg pre-streaming veel navolging. Voor sommige artiesten gold zelfs dat de mixtapes beter waren dan hun reguliere albumreleases. Je bereikte als artiest makkelijk veel fans en had kennelijk ook minder gedoe met het clearen van samples. Of mocht Frank Ocean soms wel een sample van Hotel California gebruiken in American Wedding op Nostalgia Ultra?
Twee van mijn favoriete, zeg maar gerust fenomenale, hiphop-mixtapes van deze eeuw zijn van het New Yorkse Das Racist. Het zijn Shut up, Dude en Sit Down, Man uit 2010. Eerder had Das Racist al succes met Combination Pizza Hut And Taco Bell. Op het eerste gehoor een beetje een gimmicknummer, maar aan het eind van het nummer is er toch een verrassende wending in situatie met I DON’T SEE YOU en JAMAICA AVENUE. Wat je ook van het nummer vindt: 15 jaar later schijnt het nog steeds een veelgebruikt nummer te zijn op TikTok bij mensen die hun biculturaliteit of biseksualiteit willen uiten. Althans, dat is wat mijn kinderen vertelden toen ze vorig jaar tot hun stomme verbazing ineens dat nummer in de huiskamer langs hoorden komen toen ik Shut Up, Dude voor het eerst in tijden weer eens opzette.
Het is misschien wel goed om even bij de naam Das Racist stil te staan. Nee, we zijn niet ineens een intolerant, discriminatoir clubje geworden bij Ondergewaardeerde Liedjes. Heems, Kool A.D. en Dap, de leden van Das Racist, hebben de naam uit een televisieshow waarin een kind that’s racist riep. Ze besloten dat een verbastering daarvan tot Das Racist wel een goede naam voor hun groep zou zijn. En zoals ze zelf zingen in het sublieme nummer Hahahaha Jk: We not racists, we love white people! Ford trucks, apple pies! Bald eagles!
Ergens is verwondering over de naam ook wel een mooie introductie op de teksten van Das Racist. Ze zetten de luisteraar continu op het verkeerde been met absurde wendingen en associatieve zinnen. Het is alsof je naar een stel vrienden luistert dat elkaars interesses en ervaringen kent en aan een half woord genoeg heeft om direct een bijdehante associatie te maken naar het volgende interessante onderwerp. Erudiet en wereldwijs, of misschien wel eerder andersom: wereldwijs en erudiet. En gek op allerlei soorten snacks. Heel veel snacks. Soms werd Das Racist in de wereld van hiphop weggezet als joke rap, alsof ze enkel grappen en grollen maakten en verder niets te vertellen hadden. Terwijl ze absoluut een fris geluid waren met hun spontane associaties.
Ook hun sampling was indrukwekkend. Ze wisten een heel nummer te rappen over een verknipt nummer van Enigma, het toepasselijk getitelde Return To Innocence, enkel ondersteund door een drumcomputer en wat synths. De tv-tune van de serie Days Of Our Lives vormde de basis van het eerder genoemde Hahahaha Jk. En je moet het maar aandurven om Prince te samplen, zoals in Shut Up, Dude. Maar goed, dat kan dus allemaal met mixtapes.
Na de twee mixtapes werd het tijd voor een echte release, een heel album. Dat werd Relax. Op zich een goed album, dat ook redelijk goed ontvangen werd. Maar er zaten net iets minder slimmigheden op, het was net iets minder laidback gerapt dan de mixtapes. En de samples waren ingeruild voor een gladdere, poppy productie. Na het album kwam, ondanks dat ze eigenlijk nog één album met elkaar zouden opnemen, de split. De drie besloten ieder hun eigen weg in te slaan.
Het kost me moeite om één favoriet nummer uit te kiezen dat ik hier onder de aandacht kan brengen. Daarom heb ik alle andere nummers van Das Racist die u echt eens moet horen, maar in de tekst verwerkt. Het nummer Rapping 2 U is wat mij betreft een hoogtepunt in hun lyriek. Vol referenties, vrij associërend. Het is te moeilijk om er een of twee zinnen uit te lichten, dus hier vindt u de gehele tekst.
