Butthole Surfers uit Texas hebben er een handje van om titels van hardrocknummers te verbasteren tot iets absurdistisch. Ooit brachten ze een album uit onder de naam Hairway To Steven. Maar vandaag gaan we het hebben over het nummer Sweat Loaf (‘zweetbrood’) dat verwijst naar Sweet Leaf van Black Sabbath. Het is het openingsnummer van het album Locust Abortion Technician uit 1987 en daarop bevinden Butthole Surfers zich op hun creatieve hoogtepunt. Die plaat is een en al bizarre gekte, far out psychedelica en wierde noise, aangevuld met allerhande gorigheid. Grunge, punk en sludge slaan de klok. Hun derde album is opgenomen in het huis in Winterville, North Carolina waar alle Buttholes in 1986 woonden – tijdens één grote drugstrip, zo lijkt het wel. Het is nog ver voordat ze de alternatieve lievelingetjes van MTV worden en rondhangen met Johnny Depp.
Locust Abortion Technician begint met een heeeel lange fade-in van wat dromerige klanken. Lieflijk. Dan stelt een jongetje een vraag:
– Daddy, what does regret mean?
– Well son, the funny thing about regret is that it’s better to regret something you have done than to regret something that you haven’t done. And by the way, if you see your mom this weekend, will you be sure and tell her… SATAN! SATAN! SATAN!
En dan – ahhh! – knalt er opeens een verbastering van de bedoelde Black Sabbath-riff in, maar dan sneller, meer punkachtig. PADAM, PADDADADAM! Zanger Gibby Haines begint te krijsen in duizend stemmen tegelijk als in een duivelse variant op het pinksterfeest. Zelf noemt hij de gebruikte techniek ‘Gibbytronix’. Het is een perverse mengvorm van versnellen, vertragen en echo en het maakt de gestoorde hardrock nog maffer. Wat ‘ie allemaal zingt? Geen idee, maar dat geeft niks.
En dan – net als je van de grootste schrik bekomen bent en inmiddels wild door de kamer danst – krijgt het nummer weer een wending. Opeens is er een break met een countryachtige slidegitaar. Je krijgt eventjes de tijd om bij te komen en dan gaat het weer – hoppetee – ver voorbij Black Sabbath on speed. Zo’n break komt nog twee keer terug, en daarna steeds weer die grunge plus gibbytronix en dan vervaagt Zweetbrood na zes minuten in ruis en effecten. Pfffff, wát een trip.
Ik ben een jaar of 17, 18 als de plaat uitkomt. Ik ken Butthole Surfers een beetje van het puberale gespuug en gescheet op hun vorige plaat, Rembrandt Pussyhorse. Maar dit gaat een stapje verder. Nee, giant steps. Ik weet niet wat ik hoor op mijn verdonkerde jongenskamertje!
Dik een jaar later woon ik in Amsterdam en zie ik Butthole Surfers live in Paradiso. Naast het podium is een kooi opgehangen waarin een poedelnaakte vrouw staat te dansen. Het concert is zo anarchistisch als je van Gibby Haines & Co mag verwachten. Natuurlijk komt ook Sweat Loaf langs en nog steeds klinkt het even bizar als onverstaanbaar. Heerlijk!
Een dag later kom ik weer in Paradiso. (Ik ben daar vaker dan op de universiteit waar ik sta ingeschreven.) Ditmaal ga ik voor de hiphopband Stetsasonic, iets totaal anders. Wie schetst mijn verbazing als ik opeens naast de boomlange Gibby Haines sta. Ik kan het niet laten om hem hierop aan te spreken. Of hij ook van hiphop houdt? Zeker weten, zegt de Butthole Surfer. Zij zijn tenminste verstaanbaar. Dat kun je van mij niet zeggen. Hij kijkt me aan met een zelfgenoegzame grijns. Ik moet lachen en trakteer hem op een biertje. Als dank voor al die mafkezerij.
–
Helaas moet ik dit vrolijk bericht eindigen met een in memoriam. Op 18 juni 2023 is Teresa Taylor overleden aan een longaandoening. Onder pseudoniem Teresa Nervosa speelde ze drums op de beste platen van de Butthole Surfers, van Rembrandt Pussyhorse en Locust Abortion Technician tot Hairway To Steven – en dus ook bij het legendarische optreden in Paradiso. Teresa werd 60 jaar oud. Al in november 2021 wist ze dat ze ernstig ziek was. Over haar tijd bij de Butthole Surfers schreef ze: It’s all been a blast….Ciao!
