Vier april 1989 zagen Martin en ik Dare voor het eerst in het voorprogramma van Europe in Ahoy. Die zomer van 1989 zou een onvergetelijke worden; we gingen klifduiken met twee goede vriendinnen. Een cursus was geboekt in een prachtig gebied waar we konden oefenen tot een hoogte van zo’n twaalf meter onder leiding van een Franse leermeester. Op de twee reisgenoten waren we heimelijk verliefd, ik op Karlijn en Martin viel voor Inge… althans, dat dacht ik.
Het was een prachtige vakantie, alles klopte en het cassettebandje met Dare werd helemaal grijs gedraaid, niemand kende het, maar deze muziek maakte de vakantie compleet en paste helemaal in het avontuur van het klifduiken. Langzaamaan klommen we op van zes meter, naar acht tot aan het beoogde doel van twaalf meter. Een eind verderop werd op nog veel grotere hoogte gesprongen. Onze leraar legde uit dat die spot niet geheel zonder gevaar was, omdat enkele meters ernaast scherpe rotspunten vlak onder het wateroppervlak staken, maar met de ervaring die deze duikers hadden wisten ze heel goed waar je wel en waar je niet kon springen. Inge, Karlijn, Martin en ik oefenden na veel duiken onze eerste salto’s vanaf de acht meter rots. Vol bewondering en nog verliefder keek ik naar het prachtige silhouet van Karlijn die telkenmale het meest gestroomlijnd de waterspiegel doorsneed.
De vriendschappen waren zo goed dat ik moeilijk tot avances kwam richting Karlijn en dezelfde ervaring deelde Martin met mij over Inge. Maar goed, er was één week voorbij en nog een volle week te gaan om hier werk van te maken. Aan het begin van de tweede week zaten we met een gezellige groep van zo’n vijftien klifduikers rondom een kampvuur te genieten van de zonsondergang en uit de bescheiden gettoblaster klonk ons cassettebandje met Dare. Dit moest de avond worden om me voorzichtig tegen Karlijn te vleien. Ik had me gesetteld naast haar en bewonderde haar mooie gezicht in het schijnsel van het kampvuur. Ze moest even weg vanwege sanitaire redenen en ik twijfelde om met haar mee te lopen, maar was er te onzeker en zenuwachtig voor. Ze zou zo wel terugkomen. Het duurde en duurde, ik keek wat rond en ontdekte dat ook Martin mistte. Na ongeveer een uur kwamen ze terug en gingen enkele meters verderop rondom het vuur naast elkaar zitten. Martin ontweek mijn blikken en richting middernacht toen Karlijn hem innig zoende wist ik genoeg. Ik voelde me verraden. Mijn beste vriend nota bene. Zo neutraal mogelijk ging ik iets na middernacht terug naar de tent waar Martin en ik normaliter sliepen. Hij is die nacht pijnlijk genoeg niet ‘thuis’ gekomen.
De volgende morgen meldden Karlijn en Martin zich weer bij de les bovenop de klif. Ze hadden onder de sterrenhemel geslapen en innig gearmd wachtten ze ons op. Ik zag Inge heel blij op Karlijn afstappen en ze gaven elkaar een veelbetekenende knuffel en ik hoorde Karlijn tegen Inge fluisteren: nu is het jouw beurt, waarbij het waarschijnlijk haar bedoeling was dat ik dat nét zou horen, want met een ondeugende blik zocht ze mij. Nu viel het kwartje: de dames hadden dezelfde intenties gehad, maar dan omgekeerd. Hoe stom kon ik zijn om de toenadering van Inge niet op te merken…. Maar zo was het niet bedoeld en bovendien voelde ik echt niets voor Inge. Daarnaast was ze veel te lief om misbruik van haar te maken, ze was meer een zus voor me. Zo stom! Wat een ploert was Martin. De rest van de vakantie deed ik zo gewoon mogelijk om niets te verstieren en Martin was te laf om er iets over te zeggen tegen mij onder vier ogen. Zijn beurt komt nog wel dacht ik op één van de avonden, terwijl Dare met een treffende tekst uit de speakers brulde:
I don’t know where I’m running to
I only know I’m in love with you (she’s just another heartbreaker)
Now she’s walking away
I can’t believe she’s gone (she’s just another heartbreaker)
And she’s turning away
She breaks my heart in two
Morgen deel 2 over Dare…
