Betrekkelijk laat kwam ik haar op het spoor, via fijnproevers’ tijdschrift Shindig!: Véronique Sanson. Het april nummer van vier jaar geleden was grotendeels gewijd aan ondergewaardeerde Franse excentriciteiten zoals de library music-componist Janko Nilovic, producer Bertrand Burgalat en een hoofdartikel over de in Nederland bepaald niet obscure Françoise Hardy, al ging dat dan weer over een album, diep weggestopt in haar oeuvre: het adembenemend mooie La Question (1971). In dit tot L’Édition Spéciale omgedoopte nummer trof ik ook het overzichtsartikel Phantastic Voyage. Als je dacht dat je qua visionaire Franse popmuziek 1966-1974 wel zo’n beetje alles had gehad: zet je dan maar schrap voor psychedelische en progressieve Shindig-favorieten, die onder de radar bleven.
Samen met Nino Ferrer (over wie volgende maand meer, in de slotaflevering van deze zesdelige reeks) was Sanson zo’n beetje de hekkensluiter van het lijstje. Als pianiste en singer-songwriter luidde ze volgens collega Françoise Hardy het einde van het Yé-Yé-tijdperk in, toen Franse artiesten Engelse beatgroepjes naar de kroon trachten te steken. In plaats van EP-tjes met louter hits uit te brengen, verlegde Sanson en haar tijdgenoten van de Nouvelle chanson française-stroming de focus naar het album als artistiek statement. Met een beetje hulp van collega en producer Michel Berger – de twee hadden in de begindagen van haar carrière een relatie – vestigde ze direct haar naam dankzij het debuutalbum Amoureuse (1972) en de gelijknamige hit. Later nog gecoverd door onder meer Kiki Dee.
Voor dit stukje moest ik in alle eerlijkheid even spieken op Wikipedia en daar trof ik onder meer het bijzondere verhaal over hoe haar ouders bij elkaar kwamen: vader was diplomaat in Den Haag, die na de Duitse inval in Nederland het gecodeerde bericht verstuurde waarin de Franse regering werd gewaarschuwd dat de Duitsers op het punt stonden Frankrijk aan te vallen via België. Als medewerker van het ministerie van Defensie was moeder degene die het bewuste bericht vertaalde. Beide waren later actief in het Franse verzet, waarbij moeder op een haar na ontsnapte aan haar terechtstelling. Kan bijna niet anders dan dat zo’n heroïsch verbond bijzondere kinderen voort zou brengen. Het hielp ook dat Véronique’s ouders muziek beschouwden als de hoogste kunstvorm.
Al vroeg nam Sanson’s carrière een bijzondere wending: onder het motto ‘even een pakje sigaretten halen’ nam ze de wijk naar Amerika. Haar nieuwe beau Stephen Stills achterna reizend, die ze had ontmoet in Parijs bij een concert van diens nieuwe band Manassas. Van hem leenden ze enkele van zijn muzikanten voor haar derde album, het zelfgeproduceerde Le Maudit (1974). Een meesterwerk, waarin Shindig verwantschap hoorde met Still’s tijdgenoten uit Laurel Canyon, Joni Mitchell in het bijzonder. Zelf werd ik nog het meest getroffen door de muziek: een laidback vibe met funky ondertonen en meeslepende orkestratie. Een van de hoogtepunt is het nummer Christopher, over de zoon van Stills, van wie Sanson op het punt stond te bevallen. Haar huwelijk met Stephen zou slechts zes jaar stand houden, waarna ze hem vier jaar bevocht om de voogdijschap over Christopher. Pas in 2008 werden de drie op het podium herenigd, voor een uitvoering van Love The One You’re With.
