Ik was geen liefhebber van Alanis Morissette. In mijn jeugd had ik haar muziek té vaak gehoord. En dat ging tijdens mijn eerste baantjes dankzij Sky Radio nog even door. Dus toen een vriendin mij een nummer van haar tipte, was ik niet bepaald enthousiast. Maar Tapes verraste me niet alleen maar beroerde mij direct tot tranen. En dát kwam vooral door de tekst.
Op de Dag Tegen Het Pesten neem ik jullie mee naar mijn tijd op het voortgezet onderwijs. Niet de gelukkigste periode uit mijn jeugd. Ik werd gepest. Vrijwel elke dag was het raak. Ze vertelden mij keer op keer wat een loser ik was. Ik was waardeloos, een sukkel, nergens goed voor. En dat ging net zolang door tot ik in huilen uitbarstte. En dan stopte het: het doel was bereikt. Ze hadden Erwin weer aan het huilen gekregen. Desastreus voor mijn zelfvertrouwen, dat ik pas tegen mijn 30ste een beetje terug begon te krijgen.
Maar de drang om erbij te horen was te vaak tóch te sterk. Want het waren wél de stoere jongens uit mijn klas: dáár wilde je bij horen. En er waren ook heus wel momenten dat ze mij niet pestten toch? Maar goed, als we dan weer met zijn allen een half uurtje in de nagenoeg lege trein terug zaten, was het eigenlijk altijd weer raak.
En toen ik op een gegeven moment dacht: als ik nu de straat oploop en een auto rijdt mij aan, ben ik er in ieder geval een paar weken vanaf, kwam er voor het eerst iets van een omslag. Ontwijken werd vanaf dat moment mijn strategie. Ik liep uit school vaak net wat harder naar het station, zodat ik een trein eerder had, en tijdens de pauzes dook ik de muziekwinkel in, waar ik dan CD’s ging luisteren.
Bij de start van mijn laatste schooljaar was het pesten opeens voorbij. Gewoon klaar. Ik hou het er maar op dat ze tot inkeer waren gekomen. En hoewel dat uiteindelijk wél een tof jaar werd, zal het niemand verbazen dat alle jaren daarvóór inmiddels flink wat schade hadden aangericht.
Want die ‘tapes’ bleven altijd rondspoken in mijn hoofd. En daar had ik last van. Tijdens mijn studie, waar ik mij liever terugtrok achter de computer dan dat ik met mijn klasgenoten de stad in ging. Bij mijn eerste échte werk, waar ik werd geacht leiding te geven maar daar hopeloos in faalde omdat ik het iedereen naar de zin wilde maken. Bij een van mijn eerste detacheringsopdrachten, waar ik een leidinggevende trof die mij tot haar secondant benoemde (trots!) en vervolgens alles wat fout ging op mij afschoof. Iets dat ik vervolgens lijdzaam onderging.
Maar het frustreerde vooral mijn liefdesleven. Want wie zat er nou te wachten op een loser als ik? Een self fulfilling prophecy. Want als je dat aan alle kanten uitstraalt, dan zít er ook niemand op je te wachten. En zelf een poging wagen was er al helemaal niet bij.
Pas op mijn 25ste was er eindelijk een meisje dat daar doorheen keek en míj dan maar versierde. En die relatie hield zowaar vier maanden stand. Totdat ik die weer om zeep hielp door mijn onzekerheid, door zó vaak om bevestiging te vragen dat ze het idee had dat ik haar niet vertrouwde. Maar de weg omhoog was ingeslagen.
Luister mee naar Tapes van Alanis Morissette.
