En dan ben je ineens in de levensfase beland dat je jezelf weleens betrapt te mijmeren dat vroeger alles beter was. Of vooruit, in ieder geval de muziek. Ik heb mijn muzikale coming of age al een tijdje geleden gehad. Voor mij hebben de punk, hardcore en metal uit de jaren 80 en 90 van de vorige eeuw daarbij veel impact gehad. Maar soms, heel soms, komt er ineens een album dat je helemaal ouderwets wegblaast.
Glow On van Turnstile is zo’n album. Het derde alweer van de band uit Baltimore, nog los van enkele EP’s. Na Time & Space uit 2018, dat ook al zo’n knaller was, hebben ze de opwaartse lijn lekker doorgezet. Het album is een mix tussen hardcore en (emo)punk, maar met veel speelse rock ‘n roll invloeden. De eerste keer dat ik het hoorde dacht ik ook dat Ray Cappo, de zanger van de legendarische bands Youth Of Today en Shelter, een nieuw project had, omdat de zang van Brendan Yates er heel veel op lijkt.
De band grossiert in heerlijke riffs die weliswaar metal zijn, maar ook heel funky klinken. Tel er bij op dat de productie vele malen beter is dan de gemiddelde 80s of 90s hardcore band (percussie, fluitjes, soundscapes dat soort dingen) en je krijgt een band die goed in het gehoor liggende hardcore maakt en daarmee toegankelijk is voor een breder publiek. Zelfs zo goed, dat het album en de nummers drie Grammy nominaties kreeg. Onder andere voor Best Rock Performance, samen met onder andere Bryan Adams en die werd gewonnen door Brandi Carlile.
Dan krijg je als band ineens heel andere issues om mee om te gaan, want ben je dan nog wel credible genoeg als hardcore band (ondanks de mega energieke liveshows), of ben je ingekapseld binnen het establishment? Of geeft dit dus gewoon aan dat het een kwalitatief geweldige band is? Ik ben geen hater als een band vanuit het underground wereldje doorbreekt naar een groter publiek. Sterker nog: een topalbum en topband verdienen een breed publiek en daarom een hommage aan Turnstile en in dit geval het nummer Holiday. Werkelijk alles zit in het nummer wat ook het album zo de moeite waard maakt. Van tempowisselingen en funky basloopjes, tot lekkere meezing stukjes en stevige vocale uithalen, gelardeerd met een topproductie.
Dus neen, vroeger was zeker niet alles beter!
Foto: Stefan Bollmann
